श्री गणेशाय नमः ॥ श्रीसीतारामचंद्राभ्यां नमः ॥
जैसे मानससरोवरवेष्टित ॥ मराळ दिसती शोभिवंत ॥
तैसे श्रवणासी बैसले संत ॥ लोचन अनंत जयांसी ॥१॥
श्रवणीं ऐकतां संतसज्जन ॥ वाचेसी पारणें होय पूर्ण ॥
जैसा राकाइंदु विलोकून ॥ सरितानाथ उचंबळे ॥२॥
कीं वर्षाकाळीं गंगेसी पूर ॥ कीं घन गर्जतां नाचती मयूर ॥
कीं वसत देखोनि सुंदर ॥ कोकिळा गर्जे आनंदें ॥३॥
कीं रवि देखतां कमळें विकासती ॥ कीं दाता देखोनि याचक हर्षती ॥
तैशा देखोनि संतमूर्ती ॥ वाग्देवीस आनंद ॥४॥
जैसी इंद्रापुढें रंभा ॥ दावी नृत्यकौतुकशोभा ॥
तैसी देखतां संतसभा ॥ वाग्वल्ली आनंदे ॥५॥
कैसे द्यावे दृष्टांत ॥ हें मी नेणें निश्चित ॥
परी माझे अन्याय समस्त ॥ संतीं पोटांत घालावे ॥६॥
शिवकंठी हाळाहळ ॥ कीं सागरापोटीं वडवानळ ॥
कीं सृष्टीचा भार सकळ ॥ पाताळीं कूर्में धरियेला ॥७॥
सकळां प्रकाशक जैसा शशी ॥ परी द्वितीयेसी लोक वाहती दशी ॥
कीं हिमनगजामातासी ॥ धत्तूरपुष्पें समर्पिती ॥८॥
तैसेचि हे शब्द निश्चित ॥ सज्जनीं हृदयीं धरिले सत्य ॥
असो प्रथमाध्यायीं गतकथार्थ ॥ उद्धरिला वाल्मीक नारदें ॥९॥
रामकथेचा आरंभ येथूनी ॥ जेवीं मूळसंकीर्ण कृष्णावेणी ॥
परी पुढें विशाळ समुद्रगामिनी ॥ जाणिजे सज्जनीं कथा तैसी ॥१०॥
कमलोद्‌भवापासून निश्चितीं ॥ पुत्र जाहला त्या नाम पुलस्ती ॥
महातपस्वी जैसा गभस्ती ॥ चारी वेद ज्यासी मुखोद्‌गत ॥११॥
तृणबिंदुकन्या देववर्णीं ॥ ते पुलस्तीची जाण गृहिणी ॥
विश्रवा नामें तिजपासोनि ॥ पुत्र जाहला विख्यात ॥१२॥
भारद्वाजकन्या महासती ॥ ती दिधली विश्रव्याप्रति ॥
त्यांचे पोटीं निश्चिती ॥ कुबेर पुत्र जन्मला ॥१३॥
विश्रव्यापासोनि जन्म पूर्ण ॥ म्हणोनि नाम वैश्रवण ॥
तेणें तप करोनि दारुण ॥ चतुरानन वश केला ॥१४॥
कमळासन संतुष्टोन ॥ पौत्रपुत्र म्हणोन ॥
लंका पुष्पक देऊन ॥ सागरोदरीं स्थापिला ॥१५॥
पूर्वीं विधीनें लंका निर्मिली ॥ ती दानवीं बळेंचि घेतली ॥
मागुती निर्जरीं सोडविली ॥ मग दिधली कुबेरातें ॥१६॥
तो पाताळींचा दैत्य सुमाळी ॥ विप्रवेषें आला भूमंडळीं ॥
लंका देखोन तये वेळीं ॥ मनामाजी आवेशला ॥१७॥
म्हणे हे लंका आमुची निश्चित ॥ हा कोण येथें राज्य करित ॥
समाचार घेतां जाहलें श्रुत ॥ सर्व वृत्त तयाचें ॥१८॥
कुबेर देखोनि सुंदर ॥ दैत्य करी मग विचार ॥
याचे पित्यासी साचार ॥ कन्या देऊं आपुली ॥१९॥
तिजपासोन जे होती सुत ॥ तयां साह्य होऊं सर्व दैत्य ॥
हें लंकाराज्य समस्त ॥ हिरोन घेऊं क्षणार्धें ॥२०॥
ऐसा सुमाळी दैत्य दुर्जन ॥ विप्रवेष अवलंबून ॥
आला लटिकीच शांति धरून ॥ कपटी पूर्ण दुरात्मा ॥२१॥
जैसा नटाचा वेष जाण ॥ कीं विषाचें शीतळपण ॥
कीं सावचोराचें गोड वचन ॥ परप्राणहरणार्थ ॥२२॥
कीं गोरियाचें गायन ॥ कीं दांभिकाचें वरिवरी भजन ॥
धनलुब्धाचें तत्त्वज्ञान ॥ परधनहरणार्थ ॥२३॥
वरिवरी सुंदर इंद्रावण ॥ किंवा बकाची शांति पूर्ण ॥
कीं वेश्येचें मुखमंडण ॥ कामिकमनहरणार्थ ॥२४॥
कीं साधुवेष धरोनि शुद्ध ॥ यात्रेसी फिरती जैसे मैंद ॥
कीं वाटपाडे निरंजनीं शुद्ध ॥ सिद्ध होऊन बैसले ॥२५॥
असो ऐसा सुमाळी पापराशी ॥ तेणें आपुली कन्या कैकसी ॥
घेऊन आला विश्रव्यापाशीं ॥ प्रार्थोनि त्यासी दिधली ॥२६॥
म्हणे मी अकिंचन ब्राह्मण ॥ एवढें घ्या जी कन्यारत्‍न ॥
ऋषीनें कापट्य नेणोन ॥ लाविलें लग्न तियेसीं ॥२७॥
दैत्य गेला स्वस्थानासी ॥ एके दिवशीं ते कैकसी ॥
सूर्य जातां अस्ताचळासी ॥ भोग पतीसी मागत ॥२८॥
जे संध्याकाळीं होय गर्भिणी ॥ तरी महातामसी जन्मे प्राणी ॥
तो होमकाळ साधोनी ॥ कैकसी मागे भोगातें ॥२९॥
स्वस्त्रीस भोग न दे जरी ॥ तरी बाळहत्त्या पडे त्याचे शिरीं ॥
होम द्यावया दुराचारी ॥ जाऊं नेदी ऋषीतें ॥३०॥
परम क्षोभोनियां ऋषी ॥ अंगसंग केला तियेसी ॥
म्हणे तूं विप्रकन्या नव्हेसी ॥ महातामसी पापरूपे ॥३१॥
ब्रह्मराक्षस तुझें उदरीं ॥ पुत्र होतील दुराचारी ॥
येरी पतीचे चरण धरी ॥ एक तरी सुपुत्र देइंजे ॥३२॥
रावण आणि कुंभकर्ण ॥ तिसरा भक्तराज बिभीषण ॥
तो पितृवरदानेंकरून ॥ साधु पूर्ण जन्मला ॥३३॥
कुंभकर्ण जेव्हां जन्मला ॥ मुख पसरोन टाहो फोडिला ॥
तेणें भूगोळ थरारिला ॥ प्रळय गमला जीवांसी ॥३४॥
ताटिका शूर्पणखा भगिनी जाण ॥ तरी त्यांत रत्‍न बिभीषण ॥
जैसा कागविष्ठेंत अश्वत्थ पावन ॥ केवळ स्थान विष्णूचें ॥३५॥
कीं वायसांत कोकिळा श्रेष्ठ केवळ ॥ कीं शिंपीमाजीं मुक्ताफळ ॥
कीं दैत्यकुळीं भजनशीळ ॥ प्रल्हाद पूर्वीं जन्मला ॥३६॥
यावरी गोकर्णतीर्थीं जाऊन ॥ तिघे करिती अनुष्ठान ॥
रावणें आराधिला अपर्णारमण ॥ कुंभकर्णें कमलोद्‌भव ॥३७॥
श्रीविष्णूचें आराधन ॥ करिता जाहला बिभीषण ॥
ब्रह्मा येऊनि वरदान ॥ देता जाहला तिघांतें ॥३८॥
रावण मागे वरदान ॥ इंद्रादिदेव काद्रवेयगण ॥
यांसी बंदिशाळे रक्षीन ॥ सर्वांसी मान्य आज्ञा माझी ॥३९॥
संपत्ति संतति विद्याधन ॥ व्हावे सकळकळाप्रवीण ॥
याउपरि कुंभकर्ण ॥ वर मागे अपेक्षित ॥४०॥
तों देव जाहले उद्विग्न ॥ काय मागेल कुंभकर्ण ॥
कीं हें चराचर भक्षीन ॥ ऐसें वरदान मागेल काय ॥४१॥
कीं गिळीन म्हणे भूगोळ ॥ कीं दाढे घालीन ऋषिमंडळ ॥
मग सरस्वतीतें देव सकळ ॥ प्रार्थिते जाहले तेधवां ॥४२॥
तूं जिह्वाग्रीं वससी देवी ॥ तरी त्या दुष्टासी भ्रांति घालावी ॥
लोकीं सुखी राहिजे सर्वीं ॥ ऐसें वदवीं सरस्वती ॥४३॥
कुंभकर्ण आधींच राक्षस ॥ सरस्वती भ्रांति घाली विशेष ॥
तों विधि म्हणे घटश्रोत्रास ॥ अपेक्षित माग कांहीं ॥४४॥
मग बोले कुंभकर्ण मज ॥ निद्रा दे कां संपूर्ण ॥
अखंड करीन मी शयन ॥ चतुरानन अवश्य म्हणे ॥४५॥
तत्काळ निद्रा येऊन ॥ पडिला जैसा प्राणहीन ॥
सुषुप्तीमाजी सर्वज्ञान ॥ बुडोन गेलें तयाचें ॥४६॥
मंदराचळ आडवा पडला ॥ कीं महावृक्ष उन्मळला ॥
निद्राभरें घोरूं लागला ॥ तेणें दश दिशा घुमघुमती ॥४७॥
म्हैसे हस्ती श्वापदें काननीं ॥ श्वासासरसीं प्रवेशती घ्राणीं ॥
उच्छ्‌वास टाकितां धरणीं ॥ बाहेर पडती आरडत ॥४८॥
निद्रा देहाची समाधी जाण ॥ निद्रा जीवात्म्याचें आवरण ॥
कीं भ्रांतीचें विश्रांतिस्थान ॥ कीं अज्ञान मूर्तिमंत ॥४९॥
निद्रा तस्कराची सहकारी ॥ ध्याना अनुष्ठाना विघ्न करी ॥
चातुर्य विद्या कळाकुसरी ॥ निद्रेमाजी बुडती पैं ॥५०॥
निद्रा मरणाची सांगातिणी ॥ निद्रा रात्रीची ज्येष्ठ भगिनी ॥
निद्रा जीवाची विश्रांतिकारिणी ॥ आयुष्य हरोनी नेतसे ॥५१॥
स्थूळ सूक्ष्म कारणें पाहीं ॥ बुडोन जाती सुषुप्तीडोहीं ॥
असो कुंभकर्णास शुद्धि नाहीं ॥ जागा कदा नोहेचि ॥५२॥
कुंभकर्ण निद्रासागरीं ॥ बुडोन गेला अहोरात्रीं ॥
पिता देखोन चिंता करी ॥ म्हणे व्यर्थ जन्म याचा ॥५३॥
मग तेणें प्रार्थिला कमळासन ॥ मागतसे हें वरदान ॥
षण्मास जाहलिया एक दिन ॥ सर्व सुखभोग यातें असो ॥५४॥
मग बिभीषणासी चतुर्वक्र ॥ म्हणे माग इच्छित वर ॥
तंव तो सत्त्वशीळ पवित्र ॥ काय बोलतां जाहला ॥५५॥
म्हणे सत्समागम सच्छास्त्रश्रवण ॥ दया क्षमा उपरति भजन ॥
निंदा वाद द्वेष गाळून ॥ विष्णुचिंतन करीन मी ॥५६॥
आशा तृष्णा मनसा कल्पना ॥ भ्रांति भुली इच्छा वासना ॥
ममता अविद्या सांडूनि जाणा ॥ विष्णुचिंतन करीन मी ॥५७॥
काम क्रोध मद मत्सर ॥ मोह लोभ अहंकार ॥
हे दूर करोनि साचार ॥ विष्णुचिंतन करीन मी ॥५८॥
धन्य बिभीषणाची स्थिती ॥ केवळ ओतिली सुखाची मूर्ती ॥
कीं भक्तिरूप श्रीरामकीर्ती ॥ विस्तारिली आधीं पुढें ॥५९॥
सूर्याआधीं उगवे अरुण ॥ कीं ज्ञानाअगोदर भजन ॥
कीं भजनाआधीं वैराग्य पूर्ण ॥ तैसा बिभीषण जन्मला ॥६०॥
तपाअगोदर शुचित्व पूर्ण ॥ कीं बोधाआधीं सत्त्वगुण ॥
कीं सत्त्वाआधीं अद्‌भुत पूर्ण ॥ पुण्य जैसें प्रगटतें ॥६१॥
कीं साक्षात्काराआधीं निजध्यास ॥ मननाआधीं श्रवण विशेष ॥
कीं श्रवणाआधीं सुरस ॥ आवडी पुढें ठसावे ॥६२॥
कीं शमदमाआधीं विरक्ती ॥ कीं आनंदाआधीं उपरती ॥
कीं आत्मसुखाआधीं शांती ॥ पुढें येऊन ठसावे ॥६३॥
तैसा आधीं जन्मला बिभीषण ॥ जैसें फळा अगोदर सुमन ॥
विधी संतोषला ऐकोन ॥ म्हणे वंश धन्य याचेनि ॥६४॥
रामउपासक जे संत ॥ तयांचीं लक्षणें हींच निश्चित ॥
अमानित्व अदंभित्व ॥ अहिंसादि सर्व गुण जेथें ॥६५॥
अंतरीं निग्रह करून ॥ शांतिरसें भरले पूर्ण ॥
आत्मस्तुति मनांतून ॥ स्वप्नीं जयांसी नावडे ॥६६॥
दुजयाचे दोषगुणरीती ॥ हें कधीं नावडे जयांचे चित्तीं ॥
पराचे उत्तम गुण वानिती ॥ न विसरती कदाही ॥६७॥
गर्व नेणती अणुमात्र ॥ कोणासी न बोलती निष्ठुर ॥
आपुली निंदा ऐकतां साचार ॥ तिरस्कार नुपजेचि ॥६८॥
जैसे मेघ क्षारजळ प्राशिती ॥ परी पृथ्वीवरी गोड वर्षती ॥
धेनु तृण भक्षोनि देती ॥ क्षीर अमृतासारिखें ॥६९॥
इक्षुदंडासी घालिती खत ॥ तरी गोड होय रसभरित ॥
गंगा पाप जाळूनि पुण्य देत ॥ तैसे संत जाणावे ॥७०॥
परिस लोहकाळिमा झांकोन ॥ तत्काळचि करी सुवर्ण ॥
तैसेचि महाराज सज्जन ॥ परदोष लपविती ॥७१॥
जैसी कुळवंत कामिनी ॥ अवयव झांकी क्षणोक्षणीं ॥
तैसें आपुलें सुकृत झांकोनी ॥ सज्जन जन ठेविती ॥७२॥
असो सर्वलक्षणयुक्त ॥ बिभीषण परम भक्त ॥
तयासी विष्णुनाभ सत्य ॥ वर देता जाहला ॥७३॥
विरिंचि म्हणे साचार ॥ तुज भेटेल श्रीरघुवीर ॥
तो चिरंजीव करील निर्धार ॥ शशी-मित्र असती जों ॥७४॥
रावण कुंभकर्ण ते वेळे ॥ मेळवूनि राक्षसदळें ॥
प्रहस्त महोदर धांविन्नले ॥ प्रधान जाहले रावणाचे ॥७५॥
विद्युज्जिव्ह जंबुमाळी ॥ वज्रदंष्ट विरूपाक्ष बळी ॥
खर दूषण त्रिशिरा सकळी ॥ विद्युन्माली माल्यवंत ॥७६॥
मत्त महामत्त युद्धोन्मत्त ॥ शुक सारण दुर्धर समस्त ॥
बळ महाबळ धांवत ॥ रावणा वेष्टित सर्वही ॥७७॥
सकळ दळभार घेऊन ॥ लंकेवरी गेला रावण ॥
कदा नाटोपे वैश्रवण ॥ बहुदिन युद्ध करितां ॥७८॥
मग रावणें काय केलें ॥ पितयाचें पत्र आणिलें ॥
कुबेरासी पाठविलें ॥ येरें वंदिलें मस्तकीं ॥७९॥
उकलोनि वाची वैश्रवण ॥ आंत लिहिलें वर्तमान ॥
तुझा सापत्‍नबंधू रावण ॥ लंकाभुवन यास दीजे ॥८०॥
पितृआज्ञा ते वेदवचन ॥ मानोनि निघाला वैश्रवण ॥
सकळ संपत्ति पुष्पकीं घालोन ॥ विरिंचीपासीं गेला पै ॥८१॥
मग कनकाद्रीचे पाठारीं ॥ निर्मूनि अलकावती पुरी ॥
कुबेर तेथें ते अवसरीं ॥ विष्णुसुतें स्थापिला ॥८२॥
मयासुर मंदोदरी आणि शक्ती ॥ देता जाहला रावणाप्रती ॥
दीर्घज्वाळा बळीची पौत्री ॥ ते दीधली कुंभकर्णा ॥८३॥
सरमानामें गंधर्वकन्या ॥ ते दिधली बिभिषणा ॥
सकळ भूप शरण रावणा ॥ लंकेसी येती भयेंचि ॥८४॥
रावणें सर्व देश जिंकिले ॥ गाईब्राह्मणांसी धरोनी बळें ॥
मुखीं घालोनियां सगळे ॥ दाढेखाली रगडित ॥८५॥
आकांतलें पृथ्वीचे जन ॥ कोठें लपावया नाहीं स्थान ॥
मग कुबेरें स्वर्गीहून ॥ सांगोनि पाठविलें रावणा ॥८६॥
कुबेरसेवक बोले वचन ॥ तुम्ही ऋषिपुत्र वेदसंपन्न ॥
टाकिली वेदांचीं खंडें करून ॥ शास्त्रज्ञान नसे तुम्हां ॥८७॥
आम्ही जाणते एक सृष्टीं ॥ ऐसा अभिमान वाहतां पोटीं ॥
गोब्राह्मण देखतां दृष्टीं ॥ मारितां कैसे अधर्मी हो ॥८८॥
समजोनियां शास्त्रार्थ ॥ मग कर्में करणें अनुचित ॥
त्यासी ऐहिक ना परमार्थ ॥ भोगील अनर्थ अनेक तो ॥८९॥
अवलक्षणी कुरूपी देख ॥ दर्पणीं न पाहे आपुलें मुख ॥
तोंवरीच अभिमान अधिक ॥ स्वस्वरूपाचा वाहतसे ॥९०॥
तैसे दोष आचरती ॥ मग धर्मशास्त्र विलोकिती ॥
परी वीट न मानिती चित्तीं ॥ नवलरीती हे वाटे ॥९१॥
ऐसें बोलतां कुबेरदूत ॥ रावण क्रोधावला अद्‌भुत ॥
व्याघ्रमुखीं मुष्टिघात ॥ ताडितां जेंवी खवळे पैं ॥९२॥
पदीं ताडितां महाउरग ॥ कीं शुंडा पिळितां मातंग ॥
कीं घृतें शिंपितां सवेग ॥ पावक जैसा खवळे पैं ॥९३॥
ऐसा सक्रोध रावण ॥ सकळ दळभार सिद्ध करून ॥
रात्रीमाजी जाऊन ॥ घाला कुबेरावरी घातला ॥९४॥
संपदा आणि पुष्पक ॥ वस्तू हरिल्या सकळिक ॥
मग तो कुबेर यक्षनायक ॥ गेला शरण शक्रातें ॥९५॥
मग तो कुबेर ते वेळां ॥ शक्रें कोशगृहीं ठेविला ॥
असो रावणासी पुत्र जाहला ॥ मेघनाद प्रथमचि ॥९६॥
एक लक्ष पुत्रसंतति ॥ सवा लक्ष पौत्रोत्पति ॥
ऐशीं सहस्र युवती ॥ भोगितां रावण न धाये ॥९७॥
अठरा अक्षौहिणी वाजंत्रीं ॥ गर्जताती अहोरात्रीं ॥
पृथ्वीचे भूप महाद्वारीं ॥ कर जोडूनि उभे सदा ॥९८॥
अस्तां जातां दिनकर ॥ कर्पूरदीपिका अठरा सहस्र ॥
पाजळोनि सभेसमोर ॥ निशाचर तिष्ठती ॥९९॥
इंद्राचिया भयें पर्वत ॥ रावणासी शरण येत ॥
शक्र आमुचे पक्ष छेदित ॥ रक्षीं त्वरित आम्हांसी ॥१००॥
लंकेश तयासी अभय देत ॥ तुम्ही गज व्हा अवघे पर्वत ॥
समस्त अचळां मानली मात ॥ जाहले उन्मत्त वारण ॥१॥
रावण देवांवरी चालिला ॥ मेघनादें इंद्र ते वेळां ॥
ऐरावतीसगट पाडिला ॥ निजबळें रणांगणीं ॥२॥
ऐसा सत्रावेळां सहस्रनेत्र ॥ जिंकी मंदोदरीचा पुत्र ॥
मग इंद्रजित नाम थोर ॥ ब्रीद तेथोन ऐसें बांधिलें ॥३॥
पाश घालोनि पाकशासन ॥ इंद्रजितें आणिला बांधोन ॥
मग विरिंची आला धांवोन ॥ होय प्रसन्न शक्रजिता ॥४॥
अपेक्षित देवोनि वर ॥ सोडविला पुरंदर ॥
मग रावणें देव समग्र ॥ सेवेलागीं ठेविले ॥५॥
शक्रें आणावे नित्य हार ॥ छत्र धरी रोहिणीवर ॥
रसाधिपती निरंतर ॥ वाहे नीर धांवतचि ॥६॥
गभस्ति होय द्वारपाळ ॥ कुबेर आणि अनिळ ॥
यांही सडासंमार्जन सकळ ॥ गृहामाजी करावें ॥७॥
वस्त्रे धूत वैश्वानर ॥ पुरोहित जाहला विष्णुपुत्र ॥
पांडित्य करी अंगिराकुमर ॥ नारद तुंबर गाती सदा ॥८॥
दहावेळां शिव पूजिला ॥ रावण दश वक्रें पावला ॥
वीस हस्त लाधला ॥ शिवही केला वश तेणें ॥९॥
कोणे एक समयी रावण ॥ पुष्पकविमानीं बैसोन ॥
कैलासगिरी चढतां पूर्ण ॥ तों नंदी रक्षण महाद्वारीं ॥११०॥
म्हणे नको जाऊं लंकापती ॥ शिव-उमा आहेत एकांतीं ॥
ऐसें ऐकतां मयजापती ॥ परम क्षोभ पावला ॥११॥
नंदीस म्हणे ते वेळे ॥ तुज मर्कटाचेनि बोलें ॥
मी न राहें कदाकाळें ॥ जाईन बळेंकरूनियां ॥१२॥
ऐसें बोलतां दशकंधर ॥ कोपला तेव्हां नंदिकेश्वर ॥
शापशस्त्र अनिवार ॥ ताडिलें सत्वर तेणेंचि ॥१३॥
म्हणे उन्मत्त तूं मूढमती ॥ तुज नर वानर रणीं वधिती ॥
तुवां दशरुद्र पूजिले नीगुती ॥ अकरावा मारुती प्रगटेल ॥१४॥
तो वानररूपें अवतरोन ॥ करील तुझें गर्वमोचन ॥
ऐकतां क्रोधावला रावण ॥ म्हणे हा उपडीन कैलासगिरी ॥१५॥
उचलोनियां कैलासपर्वत ॥ लंकेत नेईन क्षणांत ॥
म्हणोनि तळीं घातला हात ॥ समूळ उचलावयासी ॥१६॥
तें जाणोनि हिमनगजामात ॥ निजपदें दडपिला पर्वत ॥
सहस्र वर्षेंपर्यंत ॥ आक्रंदत रावण ॥१७॥
मग करी शिवाचे स्तवन ॥ प्रसन्न जाहला त्रिनयन ॥
दशवक्र दीधला सोडून ॥ आला परतोन लंकेसी ॥१८॥
एकदां रेवातीरीं ध्यानस्थ ॥ बैसला असतां मयजाकांत ॥
पुढें सिकतालिंग विराजित ॥ तों पाणी चढत माघारें ॥१९॥
सहस्रार्जुनें निजभुजेंकरून ॥ कोंडिलें नर्मदेचें जीवन ॥
ध्यान करितां रावण ॥ आकंठपर्यंत बुडाला ॥१२०॥
परम क्रोधावला दशमौळी ॥ धांवोनि आला तयाजवळी ॥
म्हणे कोण रे तूं ये स्थळीं ॥ रेवाजळ कोंडितोसी ॥२१॥
सहस्रार्जुनें कवळ घालून ॥ ग्रीवेसी धरिला दशवदन ॥
कीं मृगेंद्रें धरिला वारण ॥ जाहले प्राण कासाविस ॥२२॥
बहुकाळ बंदीं घातला ॥ मग पौलस्ति ऋषि धांविन्नला ॥
भिक्षा मागोनि तया वेळां ॥ सोडविला राक्षस ॥२३॥
बळीचिया नगरा देख ॥ बळेंचि आला लंकानायक ॥
जैसा व्याळाचे बिळीं मूषक ॥ चारा घेऊं प्रवेशला ॥२४॥
तों बळीचिया महाद्वारीं ॥ एक पुरुष उभा दंडधारी ॥
जयाचिया तेजामाझारी ॥ शशी-मित्र झांकोळती ॥२५॥
तो महाराज त्रिविक्रम ॥ देखोनि बळीचें निजप्रेम ॥
द्वारपाळ जाहला पुरुषोत्तम ॥ अज अजित जगद्‌गुरु ॥२६॥
मग तयासी म्हणे रावण ॥ बळीसी आणी बोलावून ॥
नाहीं तरी हे नगरी उचलोन ॥ पालथी घालीन सागरीं ॥२७॥
मग म्हणे वैकुंठविलासी ॥ तूं बळीचा प्रताप नेणसी ॥
आतांच येईल प्रत्ययासी ॥ जाईं वेगेंसी आंतौता ॥२८॥
मग आंत प्रवेशला त्वरित ॥ तों सभेसी बैसला विरोचनसुत ॥
तयासी म्हणे लंकानाथ ॥ करावया समर पातलों मी ॥२९॥
जैसा शुष्क तृणाचा पुतळा ॥ धरावया आला वडवानळा ॥
कीं वृषभ बळें माजला ॥ खोचूं धांवला सिंहासी ॥१३०॥
व्याघ्रासी धरीन म्हणे बस्त ॥ कीं आळीका सुपर्णावरी धांवत ॥
ऐरावतीचा मोडावया दांत ॥ शलभ जैसा सरसावला ॥३१॥
वृश्चिक धांवे सत्वर ॥ ताडावया खादिरांगार ॥
खद्योत म्हणे दिवाकर ॥ आंसडून पाडीन खालता ॥३२॥
तैसा बळीप्रति रावण ॥ सांगे आपुलें थोरपण ॥
कीं सरस्वतीपुढें मतिमंदें येऊन ॥ वाग्वाद आरंभिला ॥३३॥
हांसोनि बळी म्हणे ते वेळे ॥ या वैकुंठनाथे द्वारपाळें ॥
पूर्वीं नारसिंहरूप धरिलें ॥ प्रल्हाद भक्त रक्षावया ॥३४॥
नरसिंहगदाघायेंकरून ॥ हिरण्यकशिपूचें कर्णभूषण ॥
कुंडलें पडलीं उसळोन ॥ तीं उचलोन घेई तूं ॥३५॥
तीं उचलों गेला दशकंधर ॥ बळें लाविले वीसही कर ॥
जैसा मशकासी न ढळे कुंजर ॥ तैसें जाहलें रावणा पैं ॥३६॥
निस्तेज जाहला ते वेळीं ॥ तो बळीची राणी विंध्यावळी ॥
सारिपाट खेळतां प्रीतिमेळीं ॥ फांसा हातींचा उसळला ॥३७॥
तों बळी म्हणे रावणासी ॥ फांसा आणि वेगेंसीं ॥
परी तोही न उचले तयासी ॥ राक्षसासी खेद वाटे ॥३८॥
गदगदां हांसती दोघें जणें ॥ बंदीं घातले म्हणती देव याणें ॥
येथें आला युद्धाकारणें ॥ तों फासा यासी नुचलेचि ॥३९॥
जाहला परम अपमान ॥ माघार चालिला दशवदन ॥
तो मार्गीं बळीचे सेवकजन ॥ त्यांनी रावण नागविला ॥१४०॥
घेतलीं वस्त्रें शस्त्रें हिरून ॥ मुखासी तेल मसी लावून ॥
वीसही हस्त बांधोन ॥ नगरामाजी हिंडविती ॥४१॥
एक अंगावरी धुळी टाकिती ॥ एक दाढी धरोनि ओढिती ॥
एक बळेंचि बैसविती ॥ एक उठविती सवेंचि ॥४२॥
एक करिती शेणमार ॥ काकुळती येत दशकंधर ॥
पळों पाहे जंव बाहेर ॥ तंव द्वारपाळ जाऊं नेदी ॥४३॥
क्षुद्र द्वार मोरियेमधून ॥ मस्तक घाली जंव रावण ॥
तंव सर्वांठायी वामन ॥ दंडावरी मारित ॥४४॥
बळीचे अश्वशाळेंत रावण ॥ क्षुधाक्रांत हिंडे नग्न ॥
चणे खातसे वेंचून ॥ मागे कोरान्न घरोघरीं ॥४५॥
पोटासाठी वाघ्या होऊन ॥ म्हणे मी मल्हारीचा श्वान ॥
कोठंबे चोंडकें काखे घेऊन ॥ नाचोनि धान्य मेळवी ॥४६॥
तों दासींनी धरिला कौतुकें ॥ उदक आणितां घातला काखें ॥
तयां काकुळती येत दीनमुखें ॥ मग सोडिती सत्वर ॥४७॥
मग विश्रवा धांवोन ॥ बळीस भेटला येऊन ॥
म्हणे बंदीस घातला रावण ॥ तो भिक्षेस मज देइंजे ॥४८॥
बळी बोले आण वाहोन ॥ येथें कोणास नाहीं बंधन ॥
ग्रामांत असे रावण ॥ तो शोधोनि नेईजे ॥४९॥
तो बळीचे आश्वशाळेत देखिला ॥ पिता देखोनि रडूं लागला ॥
मग ऋषीनें वामन स्तविला ॥ सोडवून नेला रावण ॥१५०॥
परम लज्जित रावण ॥ लंकेसी आला परतोन ॥
मागुती पराक्रम धरोन ॥ म्हणे मी जिंकीन वाळीतें ॥५१॥
तों समुद्रतीरीं शक्रसुत ॥ बैसला असे ध्यानस्थ ॥
त्यासी धरावया लंकानाथ ॥ पुष्पकांतून उतरला ॥५२॥
जैसा पंचाननापुढें ॥ मार्जार दावी आपुले पवाडे ॥
कीं पंडितापुढें महामूढें ॥ वाग्वाद आरंभिला ॥५३॥
कीं रासभें ब्रीद बांधोन ॥ नारदापुढें मांडिलें गायन ॥
कीं महाव्याघ्रावरी टवकारून ॥ जंबूक जैसा पातला ॥५४॥
तैसा वाळीपुढें उभा रावण ॥ सावध होतां शक्रनंदन ॥
ग्रीवेसीं दशग्रीव धरोन ॥ कक्षेमाजी दाटिला ॥५५॥
चतुःसमुद्रीं करोनि स्नान ॥ किष्किंधेसी आला परतोन ॥
अंगदाच्या पाळण्यावरी नेऊन ॥ उफराटा रावण बांधिला ॥५६॥
क्षणाक्षणां धरोनि दाढी ॥ अंगद बाळभावे उपडी ॥
मग विश्रवा धांवोनि तांतडी ॥ भिक्षा मागे वाळीतें ॥५७॥
मग मुखासी काळें लावुनी ॥ वाळीनें दीधला भिरकावुनी ॥
लंकेंत पडिला येउनी ॥ खेद मनीं बहुत करी ॥५८॥
एकदां रावण पुसे विरिंचीतें ॥ आमुचा अंत कवणाचेनि हातें ॥
तें सत्य सांगावें आम्हांतें स्नेहचित्तेंकरूनियां ॥५९॥
विधि म्हणे अजपाळसुत ॥ त्याचें नाम विख्यात दशरथ ॥
त्यासी पुत्र होईल रघुनाथ ॥ तुझा अंत त्या हातें ॥१६०॥
रावणें केला मग पण ॥ तरी मी दशरथासी वधीन ॥
तों अजपाळपुत्राचें लग्न ॥ मांडिलें इकडे गजरेंसीं ॥६१॥
तो नारद सांगे अजपाळा ॥ जतन करी दशरथकौसल्या ॥
लग्नसोहळ्यामाजी घाला ॥ घालील अकस्मात रावण ॥६२॥
ऐसें सांगतां कमलोद्‌भवसुत ॥ मग जहाज घालोनि समुद्रांत ॥
लग्न आरंभिलें तेथ ॥ महागजरेंकरोनियां ॥६३॥
सागरामाजी होतें लग्न ॥ रावणें ही गोष्ट ऐकोन ॥
तंव तो अष्टवर्गाचा दिन ॥ घातला घाला रात्रींत ॥६४॥
जैसे अंतरिक्ष पक्षी येती ॥ तैसे राक्षस उड्या घेती ॥
जहाज फोडोनि चूर्ण करिती ॥ गदापर्वतघातेंचि ॥६५॥
वऱ्हाड सर्व बुडविलें ॥ रावण कौसल्येसी घेतलें ॥
जिचें स्वरूप न जाय वर्णिलें ॥ तीस घातलें पेटींत ॥६६॥
पेटी लंकेसी नेता उचलोन ॥ राक्षसें बोलाविला एक मीन ॥
तो बाहेर आला सांगरांतून ॥ त्यासी रावण आज्ञापी ॥६७॥
ही पेटी करावी जतन ॥ कोणा न द्यावी मजवांचून ॥
लंकेत प्रवेशला रावण ॥ ती वस्तु जतन मत्स्य करी ॥६८॥
समुद्राचे गहन बेटीं ॥ जेथें न पडे कोणाची दृष्टी ॥
तेथें मत्स्यें ठेवूनि पेटी ॥ गेला आपण स्वकार्या ॥६९॥
कैंचा सोहळा कैचें लग्न ॥ लोक समग्र गेले बुडोन ॥
तरी दशरथ समुद्रांतून ॥ उफाळला अवचिता ॥१७०॥
ज्याचे पोटीं येणार श्रीराम ॥ दुर्गम तेंचि होय सुगम ॥
विष तें अमृत होय उत्तम ॥ अपाय तोचि उपाय ॥७१॥
तरी अंतरिक्ष चढे पांगुळ ॥ देव जरी होय दयाळ ॥
आंगणींच्या लता सकळ ॥ कल्पलता होती त्या ॥७२॥
दशरथ पाहे समुद्रांत ॥ तों भंगलें जहाज अकस्मात ॥
वाहात वाहात आलें तेथ ॥ त्यावरी दशरथ बैसला ॥७३॥
वायुवेगें जहाज गेलें ॥ त्याच बेटाशीं येऊनि लागलें ॥
दशरथे पेटी ते वेळे ॥ सहज लीलें उघडिली ॥७४॥
तों आंत कौसल्यानिधान ॥ पाहतां वेधला अजनंदन ॥
तो नारद अकस्मात येऊन ॥ उभा ठाके ते वेळी ॥७५॥
ज्यासी भूत भविष्य सर्व ज्ञान ॥ तेणें मुहूर्तवेळा पाहून ॥
तात्काळ दोघांसी लाविलें लग्न ॥ विधियुक्त विधिसुतें ॥७६॥
वोहरांसी आशीर्वाद देत ॥ जो वैकुंठवासी रमाकांत ॥
तो तुमचे पोटी अवतरेल सत्य ॥ भयभीत होऊं नका ॥७७॥
दोघे पेटींत बैसवून ॥ वेगें गेला ब्रह्मनंदन ॥
तों लंकेत दशवदन ॥ कमळासनाप्रति सांगे ॥७८॥
तुवां जें भविष्य कथिलें ॥ तें अवघेंचि असत्य झालें ॥
जहाज फोडूनि लोक बुडविले ॥ हिरोनि आणिलें कौसल्येसी ॥७९॥
मग बोले चतुरानन ॥ मघांच दोघांसी लाविले लग्न ॥
कदा न टळे ब्रह्मवचन ॥ कल्पांतीही दशवक्रा ॥१८०॥
येरू म्हणजे जर जाहले लग्न ॥ तरी मी तुज इच्छित देईन ॥
मग पेटी आणविली मत्स्यापासून ॥ सभेमध्यें रावणें ॥८१॥
त्यामाजी नवरी असे तत्वतां ॥ ब्रह्मा म्हणे उघडी आतां ॥
तों पेटी उघडूनि पाहतां ॥ वोहरे उभयतां देखिली ॥८२॥
परम आश्चर्य करी रावण ॥ म्हणे खरें जाहलें ब्रह्मवचन ॥
तरी मी या दोघांसी वधीन ॥ शस्त्र घेऊन सरसावला ॥८३॥
कौसल्या जाहली भयभीत ॥ पतीचें वदन विलोकित ॥
परी निर्भय वीर दशरथ ॥ ना भी म्हणत कौसल्येतें ॥८४॥
मी सूर्यवंशीं महावीर ॥ हे मशक काय दशकंधर ॥
याचीं दाही शिरें समग्र ॥ खंडीन आतां येथेंचि ॥८५॥
मग रावणाचा हात ॥ धरिता जाहला विष्णुसुत ॥
म्हणे मज देईं इच्छित ॥ माग म्हणत दशवदन ॥८६॥
हीं दोघें वधूवरें आतां ॥ मज देईं लंकानाथा ॥
मंदोदरी म्हणे तत्वतां ॥ वचन असत्य न करावें ॥८७॥
गेला तरी जावो प्राण ॥ परी असत्य न करावें वचन ॥
यासी वधितां येथेंचि विघ्न ॥ उठेल दारुण आतांचि ॥८८॥
बुद्धीचा प्रवर्तक भगवंत ॥ ब्रह्मयासी म्हणे नेईं त्वरित ॥
तेणें पेटी उचलोन अकस्मात ॥ अयोध्येसी आणिली ॥८९॥
अयोध्येंत जाहला जयजयकार ॥ वेगें पातला शचीवर ॥
दशरथावरी धरी छत्र ॥ कर्तव्य विचित्र हरीचें ॥१९०॥
दशरथ राज्यीं स्थापून ॥ विधि आणि सहस्रनयन ॥
वेगें पावले स्वस्थान ॥ आनंदें मनी उचंबळले ॥९१॥
पुष्पकीं बैसोनि जातां दशकंधर ॥ एक देवस्त्री देखिली सुंदर ॥
तिचा बळेंचि धरिला कर ॥ तिसीं अविचार करि इच्छी ॥९२॥
तंव ते आक्रंदत नितंबिनी ॥ रावणें सोडिली तेचि क्षणीं ॥
ती ब्रह्मयापासी जाऊनी ॥ गाऱ्हाणे सर्व सांगत ॥९३॥
रावणासी सत्यलोकवासी ॥ परस्त्रीवर बलात्कार करिसी ॥
तरी शतखंडें निश्चयेंसी ॥ तुझें तनूचीं होतील ॥९४॥
जैसा सिंह आडांत पडिला ॥ कीं महाव्याघ्र सांपळ्यांत सांपडला ॥
तैसा रावण बांधला ॥ शापपाशेंकरोनियां ॥९५॥
रावण पाप करी दारुण ॥ गांजिले गाईब्राह्मण ॥
पृथ्वी आक्रंदली पूर्ण ॥ गेली शरण ब्रह्मया ॥९६॥
गाईच्या रूपें धरित्री ॥ आक्रंदे विरिंचीच्या द्वारीं ॥
प्रजा ऋषीगण ते अवसरीं ॥ शरण आले विधातया ॥९७॥
विधी बाहेर आला ते क्षणीं ॥ तो समस्त सांगती गाऱ्हाणीं ॥
रावणें यज्ञ टाकिले मोडोनी ॥ सत्कर्म अवनीं चालेना ॥९८॥
एक म्हणे माझिया मखां ॥ विघ्न करी नित्य ताटिका ॥
एक म्हणे सुबाहु मारीच देखा ॥ क्रतु माझा विध्वंसिती ॥९९॥
एक सांगती ऋषीश्वर ॥ आमचीं कुटुंबें समग्र ॥
कुंभकर्णें ग्रासिली थोर ॥ अनर्थ मांडिला विधातया ॥२००॥
त्रिदश आणि पुरंदर ॥ म्हणती बंदीं पडले समग्र ॥
कोणासी नाटोपे दशकंधर ॥ काय विचार करावा ॥१॥
मग देव प्रजा ऋषिगण ॥ मुख्य परमेष्ठी विष्णुनंदन ॥
क्षीरसागरासी येऊन ॥ अपार स्तवन मांडिलें ॥२॥
शेषशयन नारायण ॥ कोटि सूर्यांची प्रभा पूर्ण ॥
साठी सहस्र योजन ॥ शेषतल्पक शुभ्र तो ॥३॥
लक्षार्ध योजनें प्रमाण ॥ वरी पहुडला श्रीभगवान ॥
तो सच्चिदानंद रमारमण ॥ अलंकारें मंडित ॥४॥
जे अनंत शक्तींची स्वामिणी ॥ कमला विलसत चरणी ॥
जिच्या इच्छामात्रें करूनी ॥ ब्रह्मांड हें विस्तारलें ॥५॥
एक लक्ष योजनें दैदीप्य ॥ विराजमान मध्य मंडप ॥
तेथींचें तेज पाहतां अमूप ॥ मार्तंड शशी लोपती ॥६॥
गरुडपाचूंचें जोतें स्वयंभ ॥ वरी हिऱ्याचे विशाळ स्तंभ ॥
माणिकांची उथाळीं सुप्रभ ॥ खालीं तोळंबे हिरियांचे ॥७॥
सुवर्णाची तुळवटें प्रचंडें ॥ आरक्त रत्‍नांचे पसरिले दांडे ॥
वरी किलच्या झळकती निवाडें ॥ गरुडपाचूंचिया साजिऱ्या ॥८॥
असो पैलतीरीं देव सकळी ॥ उभे ठाकले बद्धांजुळीं ॥
म्हणती पूर्णब्रह्म वनमाळी ॥ भक्तपाळका सर्वेशा ॥९॥
जयजय अनंत ब्रह्माण्डनायका ॥ वेदवंद्या वेदपाळका ॥
विश्वंभरा विश्वव्यापका ॥ विश्वरक्षका जगद्‌गुरो ॥२१०॥
पुराणपुरुषा परात्परा ॥ पंकजलोचना पयोब्धिविहारा ॥
परमात्मया परम उदारा ॥ भुवनसुंदरा भवहृदया ॥११॥
कर्ममोचका करुणाकरा ॥ कैवल्यदायका कमळावरा ॥
कर्मातीता कैटभसंहारा ॥ कनकवसना करुणाब्धे ॥१२॥
जय जय सकळदेवपाळका ॥ जय जय सकळचित्तचाळका ॥
निर्विकारा निरुपाधिका ॥ निर्गुणा निश्चळा निःसंगा ॥१३॥
केशवा हरी मुरमर्दना ॥ रमावल्लभा मधुसूदना ॥
सकळदुरितकाननदहना ॥ तमनाशना प्रतापसूर्या ॥१४॥
प्रळयसमुद्रीं तूं जनार्दना ॥ विशाळ मीनरूप धरून ॥
महादैत्य विदारून ॥ वेदोद्धार तुवां केला ॥१५॥
परम विशाळ मंदराचळ ॥ भेदित चालिला पाताळ ॥
तूं कूर्मरूप धरूनि घननीळ ॥ पृष्ठी खालती दीधली ॥१६॥
हिरण्याक्ष दैत्य सबळ ॥ कांखेसी घेऊन जातां भूमंडळ ॥
वराहवेष तूं तमाळनीळ ॥ दानव सकळ मर्दिले ॥१७॥
दानवबाळकप्रल्हाद ॥ त्यास तुझा अखंड छंद ॥
मग करूनि स्तंभभेद ॥ प्रकटलासी नरहरी ॥१८॥
इंद्राचे कैवारें बळी ॥ तो तुवां घातला पाताळीं ॥
त्याचे द्वारीं तू वनमाळी ॥ द्वारपाळ अद्यापी ॥१९॥
नसतां सेना रथ सेवक ॥ फरशधर तूं भृगुकुलतिलक ॥
तीन सप्तकें उर्वी निःशंक ॥ निक्षत्री केली हरी त्वां ॥२०॥
आतां रावण कुंभकर्ण असुर ॥ इहीं त्रिभुवन पीडिलें समग्र ॥
भक्तकैवारी तूं सर्वेश्वर ॥ रक्षी सत्वर दासांतें ॥२१॥
तों क्षीरसागरींहूनि अद्‌भुत ॥ ध्वनि उठली अकस्मात ॥
रविकुळीं राजा दशरथ ॥ अवतार तेथें घेतों मी ॥२२॥
शेष होईल लक्ष्मण ॥ भरत होईल पांचजन्य ॥
सुदर्शन तोचि शत्रुघ्न ॥ अवतार पूर्ण हे माझे ॥२३॥
जनकराजा मिथिलापुरीं ॥ कमळा जाईल त्याचे उदरीं ॥
तुम्ही देव एकसरीं ॥ वानररूपें अवतरा ॥२४॥
शिव तो होईल हनुमंत ॥ ब्रह्मा तो ऋक्ष जांबूवंत ॥
धन्वंतरी तो सुषेण सत्य ॥ अंगिरापति तो अंगद जाणिजे ॥२५॥
अदिति आणि कश्यप ॥ तेचि कौसल्या आणि दशरथ भूप ॥
तेथें अवतरेल चित्स्वरूप ॥ आत्माराम रघुवीर ॥२६॥
सुग्रीव तो जाणिजे मित्र ॥ नळ तो अनळ साचार ॥
नीळ अनिळअवतार ॥ यम तोचि ऋषभ पैं ॥२७॥
ऐशी आज्ञा होतां समस्त ॥ देव जयजयकारें गर्जत ॥
आनंद न माय अंबरांत ॥ गेले त्वरित स्वस्थाना ॥२८॥
श्रीरामकथा अति रसाळ ॥ हेंचि मानससरोवर निर्मळ ॥
तुम्ही चतुर श्रोते मराळ ॥ बैसा सकळ एकपंक्तीं ॥२९॥
श्रीरामकथा करितां श्रवण ॥ होय पापांचें सर्व खंडण ॥
चिंतिले मनोरथ होती पूर्ण ॥ भक्तिकरून वाचितां ॥२३०॥
श्रोतयांसीं पडतां विघ्न ॥ श्रीराम निवारित स्वयें आपण ॥
सर्व काल रामचरणीं लीन ॥ असतां भवबंधन चुकेल ॥३१॥
ब्रह्मानंदा आत्मयारामा ॥ भक्तकामकल्पद्रुमा ॥
श्रीधरवरदा पूर्णब्रह्मा ॥ अक्षय अनामा अभंगा ॥३२॥
स्वस्ति श्रीरामविजय ग्रंथ सुंदर ॥ संमत वाल्मीकिनाटकाधार ॥
सदा परिसोत भक्त चतुर ॥ द्वितीयोऽध्याय गोड हा ॥२३३॥
॥ श्रीरामचंद्रार्पणमस्तु ॥