श्रीपराशर उवाच
कंसस्ततोद्विग्नमनाः प्राह सर्वान्महासुरान् ।
प्रलम्बकेशिप्रमुखानाहूयासुरपुङ्‍गवान् ॥ १ ॥
कंस उवाच
हे प्रलम्ब महाबाहो केशिन् धेनुक पूतने ।
अरिष्टाद्यास्तथैवान्ये श्रूयतां वचनं मम ॥ २ ॥
मां हन्तुममरैर्यत्‍नः कृतः किल दुरात्मभिः ।
मद्वीर्यतापितान्वीरो न त्वेतान्गणयाम्यहम् ॥ ३ ॥
किमिन्द्रेणाल्पवीर्येण किं हरेणैकचारिणा ।
हरिणा वापि किं साध्यं छिद्रेष्वसुरघातिना ॥ ४ ॥
किमादित्यैः किं वसुभिरल्पवीर्यैः किमग्निभिः ।
किंवान्यैरमरैः सर्वैर्मद्‍बाहुबलनिर्जितैः ॥ ५ ॥
किं न दृष्टोमरपतिर्मया संयुगमेत्य सः ।
पृष्ठेनैव वहन्बाणानपगच्छन्न वक्षसा ॥ ६ ॥
मद्‌राष्ट्रे वारिता वृष्टिर्यदा शक्रेण किं तदा ।
मद्‍बाणभिन्नैर्जलदैर्नापो मुक्ता यथेप्सिताः ॥ ७ ॥
किमुर्व्यामवनीपाला मद्‍बाहुबलभीरवः ।
ते सर्वे सन्नतिं याता जरासन्धमृते गुरम् ॥ ८ ॥
अमरेषु ममावज्ञा जायते दैत्यपुङ्‍गवाः ।
हास्यं मे जायते वीरास्तेषु यत्‍नपरेष्वपि ॥ ९ ॥
तथापि खलु दुष्टानां तेषामप्यधिकं मया ।
अपकाराय दैत्येन्द्रा यतनीयं दुरात्मनाम् ॥ १० ॥
तद्ये यशस्विनः केचित्पृथिव्यां ये च याजकाः ।
कार्यो देवापकाराय तेषां सर्वात्मना वधः ॥ ११ ॥
उत्पन्नश्चापि मे मृत्युर्भूतपूर्वः स वै किल ।
इत्येतद्दारिका प्राह देवकीगर्भसम्भवा ॥ १२ ॥
तस्माद्‍बालेषु च परो यत्‍नः कार्यो महीतले ।
यत्रोद्रिक्तं बलं बाले स हन्तव्यः प्रयत्‍नतः ॥ १३ ॥
इत्याज्ञाप्यासुरान्कंसः प्रविश्याशु गृहं ततः ।
मुमोच वसुदेवं च देवकीं च निरोधतः ॥ १४ ॥
कंस उवाच
युवयोर्घातिता गर्भा वृथैवैते मयाधुना ।
कोप्यन्य एव नाशाय बालो मम समुद्‌गतः ॥ १५ ॥
तदलं परितापेन नुनं तद्‍भाविनो हि ते ।
अर्भका युवयोर्देषाच्चायुषो यद्वियोजिताः ॥ १६ ॥
श्रीपराशर उवाच
इत्याश्वास्य विमुक्त्वा च कंसस्तौ परिशङ्‌‍कितः ।
अन्तर्गृहं द्विजश्रेष्ठ प्रविवेश ततः स्वकम् ॥ १७ ॥
इति श्रीविष्णुमहापुराणे पञ्चमेंऽशे चतुर्थोऽध्यायः (४)