नारद उवाच
समीचीनं वचस्तात सर्वज्ञस्य तवाऽनघ ।
महाद्‌भुतं श्रुतं नो वै चरितं शिवयोः शुभम् ॥ १ ॥
विवाहश्च श्रुतःसम्यक् सर्वमोहापहारकः ।
परमज्ञानसम्पन्नो मङ्‌गलालय उत्तमः ॥ २ ॥
भूय एव विवित्सा मे चरितं शिवयोः शुभम् ।
तद्वर्णय महाप्राज्ञ कृपां कृत्वाऽतुलामरम् ॥ ३ ॥
ब्रह्मोवाच
सम्यक्कारुणिकस्यैव मुने ते विचिकित्सितम् ।
यदहं नोदितः सौम्य शिवलीलानुवर्णने ॥ ४ ॥
विवाह्य दक्षजां देवीं सतीं त्रैलोक्यमातरम् ।
गत्वा स्वधाम सुप्रीत्या यदकार्षीन्निबोध मे ॥ ५ ॥
ततो हरःस स्वगणः स्वस्थानं प्राप्य मोदनम ।
देवर्षे तत्र वृषभादवातरदतिप्रियात् ॥ ६ ॥
यथायोग्यं निजस्थानं प्रविश्य स सतीसखः ।
मुमुदेऽतीव देवर्षे भवाचारकरः शिवः ॥ ७ ॥
ततो विरूपाक्ष इमां प्राप्य दाक्षायणीं गणान् ।
स्वीयान्निर्यापयामास नन्द्यादीन् गिरिकन्दरात् ॥ ८ ॥
उवाच चैतांस्तान् सर्वान्नन्द्यादीनतिसूनृतम् ।
लौकिकीं रीतिमाश्रित्य करुणासागरः प्रभुः ॥ ९ ॥
महेश उवाच
यदाहं च स्मराम्यत्र स्मरणादरमानसाः ।
समागमिष्यथ तदा मत्पार्श्‍वे मे गणा द्रुतम् ॥ १० ॥
इत्युक्ते वामदेवेन नद्याद्याः स्वगणाश्च ते ।
महावेगा महावीरा नानास्थानेषु संययुः ॥ ११ ॥
ईश्वरोपि तया सार्द्धं तेषु यातेषु विभ्रमी ।
दाक्षायण्या समं रेमे रहस्ये मुदितो भृशम् ॥ १२ ॥
कदाचिद्वन्यपुष्पाणि समाहृत्य मनोहराम् ।
मालां विधाय सत्यास्तु हारस्थाने स योजयत् ॥ ३ ॥
कदाचिद्दर्पणे चैव वीक्षतीमात्मनः सतीम् ।
अनुगम्य हरो वक्त्रम् स्वीयमप्यवलोकयत् ॥ १४ ॥
कदाचित्कुण्डलं तस्या उल्लास्योल्लास्य सङ्‌गतः ।
बध्नाति मोचयत्येव सा स्वयं मार्जयत्यपि ॥ १५ ॥
सरागौ चरणावस्याः पावकेनोज्ज्वलेन च ।
निसर्गरक्तौ कुरुते पूर्णरागौ वृषध्वजः ॥ १६ ॥
उच्चैरपि यदाख्येयमन्येषां पुरतो बहु ।
तत् कर्णे कथयत्यस्या हरो द्रष्टुं तदाननम् ॥ १७ ॥
न दूरमपि गन्ताऽसौ समागत्य प्रयत्नतः ।
अनुबध्नाति नामाक्षी पृष्ठदेशेऽन्यमानसाम् ॥ १८ ॥
अन्तर्हितस्तु तत्रैव मायया वृषभध्वजः ।
तामालिलिङ्‌ग भीत्या स्वं चकिता व्याकुलाऽभवत् ॥ १९ ॥
सौवर्णपद्मकलिकातुल्ये तस्या कुचद्वये ।
चकार भ्रमराकारं मृगनाभिविशेषकम् ॥ २० ॥
हारमस्याः कुचयुगाद्वियोज्य सहसा हरः ।
न्ययोजयच्च तत्रैव स्वकरस्पर्शनं मुहुः ॥ २१ ॥
अङ्‌गदान्वलयानूर्मीन्विश्लेष्य च पुनः पुनः ।
तत्स्थानात्पुनरेवासौ तत्स्थाने प्रत्ययोजयत् ॥ २२ ॥
कालिकेति समायाति सवर्णा ते सखी त्विमाम् ।
यास्यत्वस्यास्तथेक्षन्त्याः प्रोत्तुङ्‌गौ साहसं कुचौ ॥ २३ ॥
कदाचिन्मदनोन्मातचेतनः प्रमथाधिपः ।
चकार नर्म शर्माणि तथाकृत्प्रियया मुदा ॥ २४ ॥

आहृत्य पद्मपुष्पाणि रम्यपुष्पाणि शङ्‌करः ।
सर्वाङ्‌गेषु करोति स्म पुष्पाभरणमादरात् ॥ २५ ॥
गिरिकुञ्जेषु रम्येषु सत्या सह महेश्वरः ।
विजहार समस्तेषु प्रियया भक्तवत्सलः ॥ २६ ॥
तया विना स्म नो याति नास्थितो न स्म चेष्टते ।
तया विना क्षणमपि शर्म लेभे न शङ्‌करः ॥ २७ ॥
विहृत्य सुचिरं कालं कैलासगिरिकुञ्जरे ।
अगमद्धिमवत्प्रस्थं सस्मार स्वेच्छया स्मरन् ॥ २८ ॥
तस्मिन्प्रविष्टे कामे तु वसन्तः शङ्‌करान्तिके ।
वितस्तार निजं भावं हार्दं विज्ञाय यत्प्रभो ॥ २९ ॥
सर्वे च पुष्पिता वृक्षा लताश्चान्याश्च पुष्पिताः।
अम्भांसि फुल्लपद्मानि पद्माः सभ्रमरास्तथा । ३० ॥
प्रविष्टे तत्र सदृतौ ववौ समलयो मरुत् ।
सुगन्धिगन्धपुष्पेण मोदकश्च सुगन्धियुक् ॥ ३१ ॥
सन्ध्यार्द्रचन्द्रसङ्‌काशाः पलाशाश्च विरेजिरे ।
कामास्त्रवत्सुमनसः प्रमोदात्पादपाधरः ॥ ३२ ॥
बभुः पङ्‌कजपुष्पाणि सरःसु सङ्‌कलाञ्जनान् ।
संमोहयितुमुद्युक्ता सुमुखी वायुदेवता ॥ ३३ ॥
नागकेशरवृक्षाश्च स्वर्णवर्णैः प्रसूनकैः ।
बभुर्मदनकेत्वाम्रा मनोज्ञाः शङ्‌करान्तिके ॥ ३४ ॥
लवङ्‌गवल्ली सुरभिगन्धेनोद्वास्य मारुतम् ।
मोहयामास चेतांसि भृशं कामिजने पुरा ॥ ३५ ॥
चारुचर्चितभृङ्‍ग्गौघाः सुस्वराश्चूतशालिनः ।
बभुर्मदनबाणौघपर्यङ्‌कमदनावृताः ॥ ३६ ॥
अम्भांसि मलहीनानि रेजुः फुल्लकुशाशयाः ।
मुनीनामिव चेतांसि प्रव्यक्तज्योतिरुद्‌गमम् ॥ ३७ ॥
तुषाराःसूर्यरश्मीनां सङ्‌गमादगमन् बहिः ।
प्रमत्वानीक्ष्यतेक्षाश्च सलिलीहृदयास्तदा ॥ ३८ ॥
प्रसन्नाःसह चन्द्रेण निर्निशारास्तदाऽभवन् ।
विभावर्यः प्रियेणैवं कामिन्यस्तु मनोहराः ॥ ३९ ॥
तस्मिन्काले महादेवः सह सत्या धरोत्तमे ।
रेमे स सुचिरं छन्दं निकुञ्जेषु नदीषु च ॥ ४० ॥
तथा तेन समं रेजे तदा दाक्षायिणि मुने ।
यथा हरः क्षणमपि शान्तिमाप तया विना ॥ ४१ ॥
सम्भोगविषये देवी सती तस्य मनः प्रिया ।
विशतीव हरस्याङ्‌गे पाययन्निव तद्‌रसम् ॥ ४२ ॥
तस्या कुसुममालाभिर्भूषयन्सकलां तनुम् ।
स्वहस्तरचिताभिस्तु नवशर्माकरोच्च सः ॥ ४३ ॥
आलापैर्वीक्षितैर्हास्यैस्तथा सम्भाषणैर्हरः ।
तस्यादिदेश गिरिजां शंसतीवात्मसंविदम् ॥ ४४ ॥
तद्वक्त्रचन्द्रपीयूषपानस्थिरतनुर्हरः ।
नानावैशेषिकीं तन्वीमवस्थां स कदाचन ॥ ४५ ॥
तद्वक्त्राम्बुजवासेन तत्सौन्दर्य्यैश्च नर्मभिः ।
गुणैरिव महादन्ती बद्धो नान्यविचेष्टितः ॥ ४६ ॥
इति हिमगिरिकुञ्जप्रस्थभागे दरीषु
     प्रतिदिनमभिरेमे दक्षपुत्र्या महेशः ।
क्रतुभुजपरिमाणैः क्रीडतस्तस्य जाता
     दश दश च सुरर्षे वत्सराः पञ्च चान्ये ॥ ४७ ॥
इति श्रीशिवमहापुराणे द्वितीयायां रुद्रसंहितायां द्वितीये
सतीखण्डे सतीशिवक्रीडावर्णनं नामैकविंशोध्यायः ॥ २१ ॥