[ Right click to 'save audio as' for downloading Audio ]
( अनुष्टुप् )
श्रीशुकदेव सांगतात -
शोभले वन ते ऐसे जलीं पद्म सुगंधित ।
बाळगोपाळ नी कृष्ण गाई तेथ प्रवेशल्या ॥ १ ॥
( पुष्पिताग्रा )
कुसुमित वनराजि पक्षि गाती
गिरितळि नि सरितात गुंजले हो ।
मधुपति हरिराम बाळगोपीं
घुसुनि करी मग नाद वंशिचा तो ॥ २ ॥
( अनुष्टुप् )
वंशीचा ध्वनि कृष्णाच्या भगवत्प्रेम जागवी ।
वंशीची थोरवी बाला एकांती सखिला वदे ॥ ३ ॥
वंशीचे नादमाधूर्य वर्णिता कृष्ण ये मनीं ।
निसटे मनिचा ताबा आता ती वदुना शके ॥ ४ ॥
( मंदाक्रांता )
ती विचार करते
गेला कान्हा बळिसह वनीं घेउनी गायि गोपा ।
डोई खोवी मयुरपिस नी कर्णि पुष्पे सुवर्ण ॥
नेसे पीतांबर गळि असे वैजयंतिय माला ।
बासूरीला अधरि धरुनी पाजितो की सुधा ती ॥
पाठी मागे चलत हरिच्या गोप ते कीर्ती गाती ।
वैकुंठीच्याहुनिहि व्रजि ही वाढली दिव्य शोभा ॥ ५ ॥
( अनुष्टुप् )
परीक्षित् ! जड जीवांचे चित्त तो नाद वंशिचा ।
चोरितो ऐकती गोपी कृष्णा आलिंगिती मनीं ॥ ६ ॥
( वसंततिलका )
गोपि परस्परात बोलतात -
ओ हो सखे नयनि मी हरि पालवीला
सांगू कशी तुजसि ती मनि मौज आली ।
हा कोण लाभ मजला वनि कृष्ण जाता
येताचि मी बघतसे मुखपान घेते ॥ ७ ॥
धारी शिरी नवति आम्र कुमूदमाला
कृष्णास पीतवसने बळिला निळे ते ।
गोठ्यात वंशिरव तो करितो मधेच
वाटे नटो हरि तसा वदु मी कसा तो ॥ ८ ॥
वेणू पुरूष असुनी रसपीयि सारा
ठेवील का मजसि अमृत थोडके ते ।
वेणू रसास पसरी फुलतीहि पद्मे
आनंद अश्रु पडती तरुच्याहि नेत्री ॥ ९ ॥
हा कीर्ति ती पसरवी भुवनात सार्या
याच्या पदात असती कमळीय चिन्हे ।
हा वाजवी मुरलि तै भुलती तपी ही
नाचोनि मोर उठती खग शांत होती ॥ १० ॥
हा धारितो रमणि गे बहु वेष तैसा
नी वंशीनाद करिता मृगी धाव घेती ।
नी पाहती हरिपदा मग धन्य होती
नाही पहात कधि तो मज दृष्टि ऐसे ॥ ११ ॥
सौंदर्यखान हरिला बघताच देवी
मूच्छित त्या पडति गे रव ऐकुनीया ।
पाहा फुलेहि गळती मग देवियांचे
साड्या गळोनि पडती धरणीस त्यांच्या ॥ १२ ॥
गाई पहा सखइ त्या टवकारुनीया
त्या प्राशिती रस पहा हरिवेणुनाद ।
त्या पाहती नि धरिती हृदयी हरीसी
ती वासुरे दुध पिता गळते मुखीचे ॥ १३ ॥
पाही खगास नच ते खग ते ऋषी हो
झाकोनि नेत्र बसती मग वृक्षि शांत ।
मोहीत गान हरिची बहु वंशि गाते
प्रीये सखे खराच की बघ जीव धन्य ॥ १४ ॥
हे जीव सोड सगळे जड ती सरीता
नाही तिच्यात भवरा बघ शांत कैशी ।
थांबोन राहि जळ ते बघण्यास कृष्णा
हाती कुमूद धरुनी हरि पूजिते ती ॥ १५ ॥
प्रीये पहा नभि कसे स्थिरतात मेघ
कृष्णो नि बाळ वनि चारिति धेनु तेंव्हा ।
छाया धरीति वरूनी अन सिंचितीही
ओवाळिती जिव तसे ढग त्या हरीला ॥ १६ ॥
वृंदावनात भिलिनी मनि धन्य होती
त्यांना तयात कसले मनि प्रेम दाटे ।
त्या पाहती जधि तया मनि होय इच्छा
तो प्रेमरोग जडला जणु त्यांजला की ।
वक्षा करीति उटि गोपिहि केशराची
ती लाविती हरिपदा मग ती तृणाला ।
ती लागता भिलिणि त्या मुख नी स्तनाला
लावोनि शांत करिती अपुल्या मनाला ॥ १७ ॥
प्रीये पहा गिरिवरा बहु धन्य कैसा
गोवर्धनोहि हरिचा बहु भक्त श्रेष्ठ ।
तो हर्षतो नित पदे पडताच तेथे
स्नानास देइ अपुले जल श्रीहरीस ।
हर्षीत होउनि पहा तृण दे चराया
विश्राम कंद मुळ अर्पुनि धन्य होतो ॥ १८ ॥
हा सावळा हरि तसा बळि गौरअंग
यांची गतीच सगळी अति वेगळी की ।
दावे धरोनि करि श्रीहरि हाकरीता
गातात बाळ तदि वंशिहि वाजवीता ।
ती माणसे स्थिरति ती पशुपक्षि सारे
रोमांचितेचि तनुशी अशि वंशि त्याची ।
वृक्षींहि रोम उठती बघ की सखे गे
जादूच ती ममचि गे गमते मनासी ॥ १९ ॥
( अनुष्टुप् )
खेळ वृंदावनी ऐसे कृष्णाच्या कैक त्या लिला ।
वर्णिता तन्मयी होता गोपिका आपसी अशा ।
वर्णिता भगवत्कीर्ती हृदया स्फूर्ति ये तयां ॥ २० ॥
