अग्निपुराणम्
नवमोऽध्यायः
श्रीरामायणे सुन्दरकाण्डम् -
नारद उवाच -
सम्पातिवचनं श्रुत्वा हनुमानङ्गदादयः ।
अब्धिं दृष्ट्वाब्रुवंस्तेऽब्धिं लङ्घयेत् को नु जीवयेत् ॥ १ ॥
कपीनां जीवनार्थाय रामकार्यप्रसिद्धये ।
शतयोजनविस्तीर्णं पुप्लुवेऽब्धिं स मारुतिः ॥ २ ॥
दृष्ट्वोत्थितञ्च मैनाकं सिंहिकां विनिपात्य च ।
लङ्कां दृष्ट्वा राक्षसानां गृहाणि वनिता गृहे ॥ ३ ॥
दशग्रीवस्य कुम्भस्य कुम्भकर्णस्यरक्षसः ।
विभीषणस्येन्द्रजितो गृहेऽन्येषां च रक्षसो ॥ ४ ॥
नापश्यत्पानभूम्यादौ सीतां चिन्तापरायणः ।
अशोकवनिकां गत्वा दृष्टवाञ्छिंशपातले ॥ ५ ॥
राक्षसीरक्षितां सीतां भव भार्येतिवादिनम् ।
रावणं शिंशपास्थोऽथ नेति सीतां सुवादिनीम् ॥ ६ ॥
भव भार्या रावणस्य राक्षसीर्वादिनीः कपिः ।
गते तु रावणे प्राह राजा दशरथोऽभवत् ॥ ७ ॥
रामोऽस्य लक्ष्मणः पुत्रौ वनवासं गतौ वरौ ।
रामपत्नी जानकी त्वं रावणेन हृता बलात् ॥ ८ ॥
रामः सुग्रीवमित्रस्त्वां मार्गयन्प्रेषयच्च माम् ।
साभिज्ञानं चाङ्गुलीयं रामदत्तं गृहाण वै ॥ ९ ॥
सीताऽङ्गुलीयं जग्राह साऽपश्यन्मारूतिं तरौ ।
भूयोऽग्रे चोपविष्टं तं उवाच यदि जीवति ॥ १० ॥
रामः कथं न नयति शङ्कितामब्रवीत् कपिः ॥ ११ ॥
हनूमानुवाच
रामः सीते न जानीते ज्ञात्वा त्वां स नयिष्यति ।
रावणं राक्षसं हत्वा सबलं देवि मा शुच ॥ १२ ॥
साभिज्ञानं देहि मे त्वं मणिं सीताऽददत्कपौ ।
उवाच मां यथा रामो नयेच्छीघ्रं तथा कुरु ॥ १३ ॥
काकाक्षिपातनकथां प्रतियाहि हि शोकहा ।
मणि कथां गृहीत्वाऽऽह हनूमान्नेष्यते पतिः ॥ १४ ॥
अथवा ते त्वरा काचित्पृष्ठमारुह मे शुभे ।
अद्य त्वां दर्शयिष्यामि ससुग्रीवं च राघवम् ॥ १५ ॥
सीताऽब्रवीद्धनूमन्तं नयतां मां हि राघवः ।
हनूमान्स दशग्रीवदर्शनोपायमाकरोत् ॥ १६ ॥
वनं बभञ्ज तत्पालान्हत्वा दन्तनखादिभिः ।
हत्वातु किङ्करान्सर्वान्सप्त मन्त्रिसुतानपि ॥ १७ ॥
पुत्रमक्षं कुमारञ्च शक्रजिच्च बबन्ध तम् ।
नागपाशेन पिङ्गाक्षं दर्शयामास रावणम् ॥ १८ ॥
उवाच रावणः कस्त्वं मारुतिः प्राह रावणम् ॥ १९ ॥
हनूमानुवाच
रामदूतो राघवाय सीतां देहि मरिष्यसि ।
रामबाणैर्हतः सार्धं लङ्कास्थै राक्षसैः ध्रुवम् ॥ २० ॥
रावणो हन्तुमुद्युक्तो विभीषणनिवारितः ।
दीपयामास लाङ्गलं दीप्तपुच्छः स मारुतिः ॥ २१ ॥
दग्ध्वा लङ्कां राक्षसांश्च दृष्ट्वा सीतां प्रणम्य ताम् ।
समुद्रपारमागम्य दृष्ट्वा सीतेति चाब्रवीत् ॥ २२ ॥
अङ्गदादीनङ्गदाद्यैः पीत्वा मधुवने मधु ।
जित्वा दधिमुखादींश्च दृष्ट्वा रामं च तेऽब्रुवन् ॥ २३ ॥
दृष्टा सीतेति रामोऽपि हृष्टः पप्रच्छ मारुतिम् ॥ २४ ॥
श्रीराम उवाच
कथं दृष्ट्वा त्वया सीता किमुवाच च मां प्रति ।
सीताकथामृतेनैव सिञ्च मां कामवह्निगम् ॥ २५ ॥
हनूमानब्रवीद्रामं लङ्घयित्वाब्धिमागतः ।
सीतां दृष्ट्वा पुरीं दग्ध्वा सीतामणिं गृहाण वै ॥ २६ ॥
हत्वा त्वं रावणं सीतां प्राप्स्यसे राम मा शुच ।
गृहीत्वा तं मणिं रामो रुरोद विरहातुरः ॥ २७ ॥
मणिं दृष्ट्वा जानकी मे दृष्टा सीता नयस्व माम् ।
तया विना न जीवामि सुग्रीवाद्यैः प्रबोधितः ॥ २८ ॥
समुद्रतीरं गतवांस्तत्र रामं विभीषणः ।
गतस्तिरस्कृतो भ्रात्रा रावणेन दुरात्मना ॥ २९ ॥
रामाय देहि सीतां त्वं इत्युक्तेनासहायवान् ।
रामो विभीषणं मित्रं लङ्कैश्वर्येऽभ्यषेचयत् ॥ ३० ॥
समुद्रं प्रार्थयन्मार्गं यदा नायात्तदा शरैः ।
भेदयामास रामञ्च उवाचब्धिः समागतः ॥ ३१ ॥
समुद्र उवाच
नलेन सेतुं बध्वाब्धौ लङ्कां व्रज गभीरकः
अहं त्वया कृतः पूर्वं रामोऽपि नलसेतुना ॥ ३२ ॥
कृतेन तरुशैलाद्यैर्गतः पारं महोदधेः ।
वानरैः स सुवेलस्थः सह लङ्कां ददर्श वै ॥ ३३ ॥
इति आदिमहापुराणे आग्नेये रामायणे
सुन्दरकाण्डवर्णनं नाम नवमोऽध्यायः ॥ ९ ॥
GO TOP
| 