श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसरस्वत्यै नमः ॥
श्रीकुलदेवतायै नमः ॥ श्रीगुरुभ्यो नमः ॥
श्रीरुक्मिणीपांडुरंगाभ्यां नमः ॥
ॐ नमोजी जगद्‌गुरु उदारा । श्रीमद्‌भीमातीरविहारा ।
पुराणपुरुषा दिगंबरा । ब्रह्मानंदा सुखाब्धे ॥१॥
तूं सकळश्रेष्‍ठ साचार । तूंचि आदि मायेचा निजवर ।
ब्रह्मा विष्णु महेश्वर । तिघे पुत्र निर्मिले ॥२॥
अनंत ब्रह्मांडें त्यांहातीं । तूंचि घडविसी जगत्पती ।
सकळ देव वर्तती । तुझिया सत्तेकरुनियां ॥३॥
तूंचि जाहलासी गजवदन । चतुर्दश विद्यांचें भुवन ।
महासिद्धि कर जोडून । सदा तिष्‍ठती तुजपुढें ॥४॥
जय अनंतकल्याणवरदमूर्ती । त्रैलोक्यभरित तुझी कीर्ती ।
सुरासुर तुज नमिती । श्रीगणपति दयार्णवा ॥५॥
अरुणसंध्यारागरत्‍नज्योती । कीं उगवला बाळगभस्ती ।
तैसी गणपति तुझी अंगकांती । आरक्तवर्ण दिसतसे ॥६॥
कीं शेंदुरें चर्चिला मंदाराचळ । परम तेज झळके सोज्ज्वळ ।
विशाळ उदर दोंदिल । माजी त्रिभुवन सांठवलें ॥७॥
दुग्धसमुद्रीं ओपिलें । कीं निर्दोष यश आकारलें ।
तैसें शुभ्र वस्त्र परिधान केलें । ध्यानीं मिरवलें भक्तांच्या ॥८॥
विनायकरिपूचें कटिसूत्र । तळपे विराजमान विचित्र ।
जांबूनद सुवर्ण पवित्र । त्याचे अळंकार सर्वांगी ॥९॥
जैसा पौर्णिमेचा नक्षत्रनाथ । तैसा एक दंत झळकत ।
कीं सौदामिनी लखलखित । मेघमंडळावेगळी ॥१०॥
परशु अंकुश इक्षुदंड । पाश गदा दंतखंड ।
पंकज आणि कोदंड । अष्‍ट हस्तीं आयुधें ॥११॥
गणपति तुझें नृत्य देखोन । सदाशिव सदा सुप्रसन्न ।
सकळ देव टाळ घेऊन । उभे राहती नृत्यकाळीं ॥१२॥
धिमकिटि धिमकिटि तकधा विचित्र । रागगौलता संगीतशास्‍त्र ।
नृत्यकळा देखोनि देवांचे नेत्र । पातीं हालवूं विसरले ॥१३॥
गंडस्थळींचा दिव्य आमोद । त्यावरी रुणझुणती षट्‌पद ।
सव्यभागीं देवांचे वृंद । वाम भागीं दानव पैं ॥१४॥
अष्‍टसिद्धि चामरें घेऊनी । वरी वारिती अनुदिनीं ।
शृंगी भृंगीं मृदंगी दोनी । वाद्यकळा दाविती ॥१५॥
सुरासुर पाहती नृत्यकौतुक । जेथें जेथें तुटे थाक ।
मान तुकाविती ब्रह्मादिक । तालसंकेत देखतां ॥१६॥
हस्तसंकेत दावी गणपती । तडित्प्राय मुद्रिका झळकती ।
सर्व अळंकारांची दीप्ती । पाहतां भुलती शशि-सूर्य ॥१७॥
ऐसा तूं महाराज गणनाथ । तुझें कोणा वर्णवे महत्त्व ।
आरंभिला हरिविजय ग्रंथ । पाववीं हा सिद्धीतें ॥१८॥
जैसा अर्भक छंद घेत । पिता कौतुकें लाड पुरवीत ।
तैसी येथें पदरचना समस्त । गजवदना पुरवीं तूं ॥१९॥
तुझें नाम घेतां गणपती । विघ्ने बारा वाटा पळती ।
जैसा प्रकटतां झंजामारुत । जलदजाल वितुळे पैं ॥२०॥
मृगेंद्र येतो ऐकतां कानीं । मातंगा पळतां थोडी मेदिनी ।
कीं हरिनामघोष ऐकतां कानीं । दूरी पळती भूतें प्रेतें ॥२१॥
कीं जागा देखोनि घरधनी । तस्कर पळती तेच क्षणीं ।
तैसें तुझें नाम घेतां वदनीं । विघ्नें पळति गजवदना ॥२२॥
देवा तुझें स्तवन न करवे । आकाशा गवसणी न घालवे ।
जलनिधि कैसा सांठवे । मुंगीचिया उदरांत ॥२३॥
पृथ्‍वीचें वजन न करी कोणी । मुष्‍टीं न माये वासरमणी ।
ब्रह्मांड विदारिता वायु बांधोनी । पालवीं कोणा आणवे ॥२४॥
ऐसा तूं सिद्धिविनायक । तुज दुसरा नसे नायक ।
तुझ्या कृपेनें सकळिक । शब्दब्रह्म आकळे ॥२५॥
आतां नमूं वागीश्वरी । परा पश्यंती मध्यमा वैखरी ।
चहूं वाचांची ईश्वरी । कमलोद्‌भवतनया जे ॥२६॥
अंबे तुझी कृपा जोडे । तरी मुकाही वेदशास्त्र पढे ।
तूं स्नेहें पाहसी पाषाणाकडे । तरी तो होय महामणी ॥२७॥
मात तुझेनि वरदानें । जन्मांधही पारखी रत्‍नें ।
रंक ते होती राणे । कृपेनें तुझ्या सरस्वती ॥२८॥
तूं कविमानसमांदुसरत्‍न । सकल मातृकांचें निजजीवन ।
अंबे तुझें चातुर्य देखोन । रमा उमा लज्जित ॥२९॥
तुझें सौंदर्य देखोनि गाढें । मन्मथ होवोनि राहिलें वेडें ।
अष्‍टनायिका तुजपुढें । अधोवदन पाहती ॥३०॥
तूं बोलसी जेव्हां वागीश्वरी । दंततेजें झळके धरित्री ।
तेथींचे खडे निर्धारीं । पद्मराग पैं होती ॥३१॥
अंबे तुझे जेथें उमटती चरण । तेथें लोळे वसंत येऊन ।
त्या सुवासा वेधून । भ्रमर तेथें रुंजती ॥३२॥
तुझ्या आंगींच्या सुवासेंकरुनी । दाही दिशा गेल्या भरोनी ।
परब्रह्मीं उठली जे ध्वनी । आदिजननी तेचि तूं ॥३३॥
तप्तसूर्या जैसें सुरंग । तैसें जननि तुझें सर्वांग ।
पंकजनेत्र सुरेख चांग । अधर बिंबासारिखे ॥३४॥
सरळ नासिका विशाळ भाळ । कर्णीं ताटंकांचा झळाळ ।
कीं शशि सूर्य निर्मळ । कर्णीं येऊन लागले ॥३५॥
कर्णीं मुक्तघोंस ढाळ देती । गंडस्थळीं दिसे प्रदीप्ती ।
कीं नक्षत्रपुंज एकत्र स्थिती । कर्णीं लागती शारदेच्या ॥३६॥
गळां मोतियांचे दिव्य हार । शुभ्र कंचुकी शुभ्र वस्त्र ।
आपादमस्तकावरी समग्र । दिव्य अलंकार झळकती ॥३७॥
आरुढली हंसासनी । दिव्य वीणा हातीं घेऊनी ।
आलाप करितां मधुर ध्वनी । सुरवर आयकोनि तटस्थ ॥३८॥
सुरासुर गण गंधर्व । सिद्ध चारण मुनिपुंगव ।
अंबे तुझ्या चरणीं भाव । धरिती सर्व आदरें ॥३९॥
श्रीधर निजभावेंकरुन । जननि तुज अनन्यशरण ।
माझ्या जिव्हाग्रीं राहोन । हरिविजयग्रंथ बोलवीं ॥४०॥
गणेशसरस्वतीचें स्तवन । वदविलें जेणें दयेंकरुन ।
तो ब्रह्मानंद श्रीगुरु पूर्ण । त्याचे चरण वंदुं आतां ॥४१॥
तो ब्रह्मानंद पिता निश्चितीं । सावित्री तयाची शक्ती ।
हीं तों आदिपुरुष मूळप्रकृति । माता पिता वंदिलीं ॥४२॥
ब्रह्मचर्य गृहस्थाश्रम करुन । वानप्रस्थही आचरुन ।
संन्यासदीक्षा घेऊन । त्रिविध आश्रम त्यागिले ॥४३॥
पंढरीये भीमातटीं । समाधिस्थ वाळवंटीं ।
पूर्णज्ञानी जैसा धूर्जटी । तापसियांमाजी श्रेष्‍ठ ॥४४॥
ज्यासी बाळपणापासून । परनारी मातेसमान ।
परद्रव्य पाहे जैसें वमन । आनंदघनस्वरुप पैं ॥४५॥
कामादिक षड्‌वैरी । जेणें लोटोनि घातले बाहेरी ।
ज्याच्या कृपावलोकनें निर्धारीं । ज्ञान होय प्राणियां ॥४६॥
जें निस्सीम वेदांतज्ञान । तें ज्यास करतलामलक पूर्ण ।
वंदिले तयाचे चरण । ग्रंथारंभीं आदरें ॥४७॥
गुरुपद सर्वांत श्रेष्‍ठ । त्याहून नाहीं कोणी वरिष्‍ठ ।
कल्पवृक्ष म्हणावा विशिष्‍ट । तरी कल्पिलें पुरवी तो ॥४८॥
मातापितयांसमान । जरी म्हणावा सद्‌गुरु पूर्ण ।
ती उपमा येथें गौण । न घडे जाण सर्वथा ॥४९॥
ज्या ज्या जन्मा जाय प्राणी । तेथें मायबापें असती दोनी ।
परी सद्‌गुरु कैवल्यदानी । तो दुर्लभ सर्वदा ॥५०॥
जरी अनंत पुण्यांच्या राशी । तरीच भेटी सद्‌गुरुसी ।
नाहीं तरी व्यर्थ नरदेहासी । येऊनि सार्थक काय केलें ॥५१॥
श्रीगुरुवांचोनि होय ज्ञान । हें कालत्रयीं न घडे पूर्ण ।
आत्मज्ञानावांचून । सुटका नव्हे कल्पांतीं ॥५२॥
श्रीरामावतार परिपूर्ण । तोही धरी वसिष्‍ठाचे चरण ।
श्रीकृष्ण ब्रह्म सनातन । अनन्यशरण सांदीपना ॥५३॥
व्यास नारदासी शरण रिघे । इंद्र बृहस्पतीच्या पायां लागे ।
उमा शिवासी शरण रिघे । आत्मज्ञानप्राप्तीसी ॥५४॥
शुक नारद प्रल्हाद । वाल्मीक वसिष्‍ठादि ऋषिवृंद ।
इतुकेही गुरुपदकमळींचा आमोद । भ्रमर होऊनि सेविती ॥५५॥
उद्धवअर्जुनादिक भक्त । गुरुभजनीं रतले समस्त ।
अपरोक्षज्ञान प्राप्त । सद्‌गुरुवांचूनि न घडे ॥५६॥
दुग्धींच नवनीत असे । हें आबालवृद्ध जाणतसे ।
परी मंथनाविण कैसें । हातीं सांपडे सांग पां ॥५७॥
उगेंचि दुग्ध घुसळिलें । अवघा वेळ जरी शोधिलें ।
परी तें हातवटीवेगळें । नवनीत न सांपडे ॥५८॥
जेथें जेथें प्राणी बैसत । तेथें तेथें निधानें असती बहुत ।
परी अंजन नेत्रीं न घालितां सत्य । न सांपडती खणितांही ॥५९॥
नेत्र उत्तम सतेजपणीं । परी नुगवतां वासरमणी ।
जवळी पदार्थ असोनी । न दिसे नयनीं प्राणियां ॥६०॥
तैसें सदगुरुसी शरण न रिघतां । अपरोक्षज्ञान न लागे हाता ।
यालागीं ब्रह्मानंदासी तत्त्वतां। शरण अनन्य मी असें ॥६१॥
श्रीगुरुराया तूं समर्थ । हा हरिविजय आरंभिला ग्रंथ ।
शेवटासी पावो ययार्थ । तुझ्या वरेंकरुनियां ॥६२॥
तूं मेघ वर्षसी दयाळ । तरीच हें ग्रंथरोप वाढेल ।
साधकचातक तृप्त होतील । भक्तीची ओल बहु होय ॥६३॥
माता करी प्रतिपाळ । तों तों वाढों लागे बाळ ।
तुझ्या कृपेविण बोल । न बोलवे सर्वथा ॥६४॥
जोंवरी नाहीं वाजविता । तों पांवा न वाजे सर्वथा ।
सूत्रधार न हालवितां । काष्ठपुतळा नाचेना ॥६५॥
ऐसें ऐकोनि श्रीगुरुनाथ । म्हणे सिद्धी पावेल सकळ ग्रंथ ।
आतां वंदूं श्रोते संत । जे कृपावंत सर्वदा ॥६६॥
जे चातुर्यार्णवींचीं रत्‍नें । कीं शांतिभूमीचीं निधानें ।
की भक्तिवनींचीं सुमनें। विकासली साजिरीं ॥६७॥

कीं ते वैराग्यअंबरीचें दिनकर । कीं अक्षय विज्ञानानंदचंद्र ।
कीं अपरोक्षज्ञानसमुद्र । न लागे अंत कोणातें ॥६८॥
कीं ते प्रेमगंगेचे ओघ । कीं ते स्वानंदसुखाचे मेघ ।
अखंड धारा अमोघ । वर्षती मुमुक्षुचातकां ॥६९॥
कीं ते श्रवणामृताचे कुंभ । कीं ते कीर्तनाचे अचल स्वयंभ ।
कीं ते स्मरणाचे सुप्रभ । ध्वजचि पूर्ण उभारले ॥७०॥
कीं ते हरिपद्मींचे भ्रमर । कीं विवेकमेरुचीं शृंगें सुंदर ।
कीं ते क्षमेचें तरुवर । चिदाकाशीं उंचावले ॥७१॥
कीं ते मननजळींचे मीन । कीं ते भवगजावरी पंचानन ।
कीं परमार्थाचीं सदनें पूर्ण । निर्मळ शीतळ सर्वदा ॥७२॥
कीं ते दयेचें भांडार । की उपरतीचें माहेर ।
कीं कीर्तीचीं जहाजें थोर । भक्तिशीड फडकें वरी ॥७३॥
कीं ते परलोकींचें सोयरे सखे । कीं ते अंतकाळींचे पाठिराखे ।
वैकुंठनाथ ज्यांचे भाके । गुंतोनि तिष्ठे त्यांपाशी ॥७४॥
ऐसें ते महाराज संत । जे सकळांवरी कृपावंत ।
जे दीनवत्सल भेदरहित । आपपर नेणती जें ॥७५॥
देवांसमान म्हणावे संत । हे गोष्‍टीच असंमत ।
देव जैसी भक्ति देखती सत्य । होती तैसे प्रसन्न ॥७६॥
जे सेवा करिती बहुत । त्यांस उत्तम फळ देत ।
जे भजन न करिती यथार्थ । त्यांवरी देव कोपती ॥७७॥
त्यांसी दरिद्र आणोनी । प्राणियांसी पाडिती अधःपतनीं ।
तैसी नव्हे संतांची करणी । समसमान सर्वांतें ॥७८॥
सर्वांवरी दया समान । एक उत्तम एक हीन ।
हें न देखतीच संत पूर्ण । जन वन समान तयांसी ॥७९॥
एकाचें करावें कल्याण । न भजे त्यांचे अकल्याण ।
देवांचें कर्तृत्व पूर्ण । संत समान सर्वांतें ॥८०॥
जैसा कायेचा विचार होतसे । तैसी तैसी छाया दिसे ।
आपण बैसतां छाया बैसे । उठतां उभी ती होय ॥८१॥
जैसी काया तैसी छाया । याच प्रकारें देवांची क्रिया ।
तैसी नव्हे संतांची चर्या । समसमान सर्वांसी ॥८२॥
वरकड जनांसमान संत । ऐसी बोलतांचि मात ।
तो पावेल अधःपात । दुष्टबुद्धि दुरात्मा ॥८३॥
समुद्र आणि सौंदणी । तारांगण आणि वासरमणी ।
काचोटी आणि महामणी । मेरु मशक सम नव्हे ॥८४॥
थिल्लर आणि गोदावरी । राजा आणि दरिद्री ।
योगी आणि दुराचारी । कैसे समान होती पैं ।८५॥
कस्तुरी आणि कोळसा । केसरी आणि म्हैसा ।
मनुष्य आणि महेशा । कैसी साम्यता होईल ॥८६॥
सुपर्ण आणि वायस । पाषाण आणि परीस ।
बाभळ आणि सुरतरूस । समानत्व कदा नव्हेचि ॥८७॥
तैसे संत आणि इतर जन । जे लेखिती समसमान ।
ते नरदेहासी येऊन । पशू जैसे मूढ पैं ॥८८॥
असो ऐसा संतांचा महिमा । वर्णूं न शकती शिव ब्रह्मा ।
संतसंगाच्या सुखाची सीमा । न करवेचि कवणातें ॥८९॥
ते संत महाराज सज्जन । ग्रंथारंभीं तयांसी नमन ।
श्रीवेदव्यास जगद्‌भूषण । सत्यवतीसुत पैं ॥९०॥
ज्याचिया मुखकमळापासून । चिद्रस द्रवला परिपूर्ण ।
त्या वाङ्‌मय अमृतेंकरुन । त्रिजग जाण धालें हो ॥९१॥
कीं एकमुखाचा ब्रह्मदेव । कीं साक्षात्‌ द्विबाहु रमाधव ।
कीं भाललोचन शिव । स्वयमेव अवतरला ॥९२॥
तो महाराज कृष्णद्वैपायन । अवतरला लोकहितालागून ।
सदा निगमकमलविकास पूर्ण । व्यास चंडांशु देखतां ॥९३॥
जो वसिष्‍ठाचा पणतू होय । शक्तीचा पुत्र निःसंशय ।
त्या परशरसुताचें पाहें । महत्त्व कोणा वर्णवे ॥९४॥
ऐसा तो शुकतात पूर्ण । सत्यवतींचें हृदयरत्‍न ।
त्या जगद्‌गुरुचे चरण । प्रेमभावें वंदिले ॥९५॥
नमूं तो वाल्मीकि आतां । जो शतकोटिग्रंथकर्ता ।
जो नारदकृपेनें तत्त्वतां । श्रीरामकथा बोलिला ॥९६॥
ज्याच्या गोत्रीं जन्मलों स्पष्‍ट । नमूं तो स्वामी श्रीवसिष्‍ठ ।
ज्ञान ज्याचें अतिवरिष्‍ठ । शांतिक्षमेचा सागरु जो ॥९७॥
दर्भावरी जेणें पृथ्वी धरिली । रविसमान ज्याची शाटी मिरवली ।
कमंडलु ठेवूनि भूमंडळीं । कुंभोद्‌भव नेला साक्षीतें ॥९८॥
ही कथा सांगावी समस्त । तरी विशेष वाढेल ग्रंथ ।
ऐसा तो वसिष्‍ठमुनि समर्थ । नसे अंत ज्ञाना ज्याच्या ॥९९॥
जेणें उपदेशिला रघुनाथ । तो बृहद्वासिष्‍ठ श्रेष्‍ठ ग्रंथ ।
छत्तीस सहस्र श्लोक निश्चित । वाल्मीकिमुनिकृत पैं ॥१००॥
जो सूर्यवंशाचा आदिगुरु । जो ऋषींमाजी महामेरु ।
ज्याचें कुळीं व्यासमुनीश्वरु । रमानाथचि अवतरला ॥१०१॥
त्याच्या उदरीं चिद्रत्‍न । जन्मला शुक गुणनिधान ।
तेणें भागवताचें श्रवण । परीक्षितासी जाण करविलें ॥१०२॥
नमूं तो स्वामी शुक । जेणें जिंकिले अरि कामादिक ।
ज्याचें तपस्तेज अधिक । तमांतक दूसरा ॥१०३॥
शुक असतां शुद्धवनीं । छळूं आली रंभेची भगिनी ।
ती निस्तेज होऊनि ते क्षणीं । गेली लाजोनि स्वर्गातें ॥१०४॥
ज्याच्या मुखीं श्रीभागवत । प्रकटला दिव्य ग्रंथ ।
जेणें उद्धरिला अभिमन्युसुत । भागवतधर्म सांगोनियां ॥१०५॥
बहु पुराणें बहु ग्रंथ । त्यांत मुकुटरत्‍न भागवत ।
जैसा सकळांत मुख्य वैकुंठनाथ । तैसाचि ग्रंथ पूज्य हा ॥१०६॥
जैसा देवांमाजी सहस्रनयन । कीं द्विजांमाजी सुपर्ण ।
कीं तारागणांमाजी अत्रिनंदन । तैसें जाण भागवत ॥१०७॥
भोगियांमाजी धरणीधर । कीं तपियांत श्रेष्‍ठ पिनाकधर ।
कीं नवग्रहांमाजी दिनकर । श्रेष्‍ठ जैसा विराजे ॥१०८॥
कीं हरींमाजी हनुमंत । कीं बोलक्यांमाजी अंगिरासुत ।
कीं शास्त्रांमाजी वेदांत । मुख्य जैसें मान्य पैं ॥१०९॥
आश्रमांत चतुर्थाश्रम पूर्ण । कीं क्षेत्रांमाजी आनंदवन ।
कीं शस्त्रांमाजी सुदर्शन । तैसें जाण भागवत ॥११०॥
कीं वनचरांमाजी हरि थोर । कीं धनुर्धरांमाजी रघुवीर ।
कीं धातूंमाजी शातकुंभ सुंदर । तैसेंचि जाण भागवत ॥१११॥
त्याहीमाजी दशम । केवळ हरिलीला उत्तम ।
बोलिला व्याससुत परम । हृद्गत गुह्य जें कां ॥११२॥
दशम आणि हरिवंश । अनेक पुराणींच्या कथा विशेष ।
बोलिले कवि महापुरुष । श्रीकृष्णलीलामृत पैं ॥११३॥
तितुकियांचा जो मथितार्थ । तो हा हरिविजय ग्रंथ ।
दुजा नाहीं विपरीतार्थ । सत्य सत्य त्रिवाचा ॥११४॥
ऐका हो श्रोते सादर । संपलिया रामअवतार ।
पृथ्वीवरी दैत्य थोर । मागुती सैरा माजले ॥११५॥
कंस चाणूर मुष्टिक । अघ बक केशी प्रलंबादिक ।
शिशुपाळ वक्रदंत चैद्यनायक । जरासंध माजला ॥११६॥
जरासंधाच्या बंदिशाळे । बावीस सहस्र राजे पडिले ।
भौमासुर माजला बळें । लोक पीडिले चतुर्दश ॥११७॥
बाणासुर कालयवन । करिती पृथ्वीचें कंदन ।
गायी आणि ब्राह्मण । टाकिती मारुन दुरात्मे ॥११८॥
कौरव दुष्ट माजले । राक्षस पुन्हां जन्मले ।
कलींचे स्वरुप सगळें । दुर्योधन जन्मला ॥११९॥
कंस आणि कालयवन । मोडिती ब्राह्मणांचीं सदनें ।
जो करी विष्णुभजन । त्यासी मारुन टाकिती ॥१२०॥
न चाले अनुष्ठान तप । राहिले ऋषींचे ध्यान जप ।
वर्तूं लागलें थोर पाप । धरा कंप जाहला ॥१२१॥
गायीच्या स्वरुपें धरित्री । उभी ठाकली ब्रह्म्याच्या द्वारीं ।
हांक फोडोनि आक्रोश करी । बुडालें बुडालें म्हणतसे ॥१२२॥
मज न सोसवे दैत्यभार । पाप वर्तलें अपार ।
सकळ विष्णुभक्त द्विजवर । पीडिले फार दैत्यांनीं ॥१२३॥
ऐसी पृथ्वी आक्रंदतां । जवळी आला जगत्पिता ।
पृथ्वीस म्हणे तूं आतां । चिंता न करीं येथोनी ॥१२४॥
जैसे पर्जन्यकाळीं गंगेचे पूर । तैसे आले ऋषींचे भार ।
ब्रह्मयासी म्हणती विप्र । अनर्थ थोर मांडला ॥१२५॥
एक म्हणती कंसे गांजिलें । एक म्हणती कालयवनें पीडिलें ।
एक म्हणती यज्ञ मोडिले । भौमासुरें चांडाळें ॥१२६॥
एक म्हणती कन्या धरोनी । गेला भौमासुर घेऊनी ।
स्त्रिया भ्रष्टविल्या दैत्यांनीं । ऐसें पाप अवनीं वर्तत ॥१२७॥
अवघ्या प्रजा येऊन । ब्रह्म्यापुढें करिती रुदन ।
तो कोल्हाळ ऐकोन । विस्मित जाहला परमेष्‍ठी ॥१२८॥
देवांसमवेत सहस्रनयन । तोही आला न लागतां क्षण ।
वंदिले विष्णुपुत्राचे चरण । अतिप्रीतीं ते वेळीं ॥१२९॥
ब्रह्मा म्हणे सहस्रनेत्रा । आतां जावें क्षीरसागरा ।
गार्‍हाणें सांगावें जगदुध्दारा । तरीच कार्य साधेल ॥१३०॥
आतां देव ऋषि प्रजानन । सांगातें घेऊनि चतुरानन ।
क्षीरसागरा जाऊन । कैसें स्तवन करतील ॥१३१॥
कैसा क्षीरसागरींचा महिमा । कोणे रीतीं तेथें परमात्मा ।
शौनकादि विप्रोत्तमां । सूत सांगे कथा हेचि ॥१३२॥
परीक्षितीसी सांगे व्यासनंदन । जनमेजयासी सांगे वैशंपायन ।
तेंच प्राकृत भाषेंत पूर्ण । श्रीधर सांगे श्रोतयां ॥१३३॥
ब्रह्मानंदरूप तुम्ही श्रोते । कथा ऐका सावधचित्तें ।
जे ऐकतां समस्तें । कलिकिल्बिषें भस्म होती ॥१३४॥
इति हरिविजय ग्रंथ । सम्मत हरिवंश भागवत ।
चतुर संत श्रोते ऐकोत । प्रथमोऽध्याय गोड हा ॥१३५॥
॥श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥