श्रीगणेशाय नमः ॥
जेथे शिवनामघोष निरंतर । तेथे कैंचे जन्ममरणसंसार ।
तिही कळिकाळ जिंकिला समग्र । शिवशिवछंदेकरूनिया ॥ १ ॥
पाप जळावया निश्चिती । शिवनामी आहे ज्याची आसक्ती ।
त्यासी नाही पुनरावृत्ती । तो केवळ शिवरूप ॥ २ ॥
जैसे प्राणियाचे चित्त । विषयी गुंतले अत्यंत ।
तैसे शिवनामी होता रत । तरी बंधन कैचे तया ॥ ३ ॥
धन इच्छा धरूनि चित्ती । धनाढ्याची करिती स्तुती ।
तैसे शिवनामी प्रवर्तती । तरी जन्ममरण कैचे तया ॥ ४ ॥
राज्यभांडारीचे धन । साधावया करिती यत्न ।
तैसे शिवचरणी जडले मन । तरी संकट विघ्न कैचे तया ॥ ५ ॥
धन्य ते शिवध्यानी रत । येचिविषयी कथा अद्भुत ।
नैमिषारण्यी सांगत । सूत शौनकादिकांप्रती ॥ ६ ॥
वामदेव नामे महाज्ञानी । शिवध्यानी रत विचरे काननी ।
एकाकी निर्माय शांत दांत जनी । त्रिविधभेदरहित जो ॥ ७ ॥
दिशा जयाचे अंबर । भस्मचर्चित दिगंबर ।
निराहार निरंतर । एकलाचि हिंडतसे ॥ ८ ॥
काय करावे कोठे जावे । काय घेवोनि काय त्यजावे ।
विश्व शिवमय आघवे । खेद मोह भेद नाही ॥ ९ ॥
अक्रोध वैराग्य इंद्रियदमन । क्षमा दया कृपा समान ।
निर्लोभ दाता भय शोक मान । काळत्रयी न धरीच ॥ १० ॥
गृहापत्यदारावर्जित । कोणी एक परिग्रह नाही सत्य ।
कायावाचामनोदंडयुक्त । मौनी न बोले इतरांसी ॥ ११ ॥
ज्ञानचर्चा शिवस्मरण । त्यावीण नेणेचि भाषण ।
या नाव बोलिजे मौन । भेदाभेदरहित जो ॥ १२ ॥
सर्वांच्या अनुग्रहास्तव । ते स्वरूप धरोनि विचरे शिव ।
जडजीव तारावया सर्व । विचरे सृष्टी स्वइच्छे ॥ १३ ॥
कार्याकार्य सारूनि कारण । आत्मस्वरूपी पावला समाधान ।
देहत्रयरहित विधिनिषेधहीन । प्रवृत्तिनिवृत्तिवेगळा ॥ १४ ॥
निरंकुश जो निःसंग । जैसा ब्रह्मारण्यी विचरे मातंग ।
तयाची रीति अभंग । वेदशास्त्र वर्णिती ॥ १५ ॥
तो स्वरूपी सदा समाधिस्थ । गगन तेही अंगासी रुतत ।
म्हणून तेही परते सारीत । हेतुदृष्टांतवर्जित जो ॥ १६ ॥
तेणे तेजाचे दाहकत्व जाळिले । उर्वीचे कठिणत्व मोडिले ।
चंचलत्व हिरोनि घेतले । प्रभंजनाचे तेणे पै ॥ १७ ॥
आर्द्रत्व पूर्ण निरसोन । धुवोनि शुद्ध केले जीवन ।
एवं पिंडब्रह्मांड जाळून । भस्म अंगी चर्चिले ॥ १८ ॥
ऐसा तो अमूर्तामूर्त । केवळ शुक की जडभरत ।
क्रौंचारण्यी विचरत । सर्वही देखत शिवरूप ॥ १९ ॥
तो एक ब्रह्मराक्षस धावत । महाभयानक शरीर अद्भुत ।
कपाळी शेंदूर जिव्हा लळलळित । भयानक मुखाबाहेरी ॥ २० ॥
खदिरांगार तैसे नेत्र । बहुत जीव भक्षिले अपरिमित ।
क्षुधित तृषित पापी कुपात्र । अकस्मात पातला ॥ २१ ॥
महाहिंसक सर्वभक्षक । तेणे वामदेव देखिला पुण्यश्लोक ।
धावोनिया एकाएक । कंठी घालीत मिठी त्याच्या ॥ २२ ॥
लोह परिसासी झगटतां पूर्ण । तत्काळ होय दिव्य सुवर्ण ।
तेवी त्याच्या अंगस्पर्शेकरून । मति पालटली तयाची ॥ २३ ॥
वामदेवअंगीचे भस्म । त्याच्या अंगी लागले उत्तम ।
सत्त्ववृत्ति झाली परम । असुर भाव पालटला ॥ २४ ॥
आपुल्या अंगी झगटोन । उद्धरला पिशिताशन ।
हे त्यासी नाहीच भान । समाधिस्थ सर्वदा ॥ २५ ॥
नेणे सुखदुःख शीतोष्ण । लोक निंदिती की वंदिती पूर्ण ।
शरीरी भोग की रोग दारुण । हेही नेणे कदा तो ॥ २६ ॥
मी हिंडतो देशी की विदेशी । हेही स्मरण नाही त्यासी ।
तो ब्रह्मानंद सौख्यराशी । विधिनिषेधी स्पर्शेना ॥ २७ ॥
ऐसा तो योगींद्र निःसीम । त्याच्या अंगस्पर्शे पापे झाली भस्म ।
दिव्यरूप होवोनि सप्रेम । चरणी लागला तयाच्या ॥ २८ ॥
सहस्र जन्मींचे झाले ज्ञान । त्यासी आठव झाला संपूर्ण ।
मानससरोवरी उदकपान । करिता काक हंस होय ॥ २९ ॥
की हाटकनदीतीरी देख । पडता पाषाण काष्ठादिक ।
दिव्य कार्तस्वर होय सुरेख । तेवी राक्षस पै झाला ॥ ३० ॥
की करिता सुधारसपान । तेथे सहजचि आले देवपण ।
की शशिकिरणस्पर्शेकरून । द्रवे जैसा चंद्रकांत ॥ ३१ ॥
की रवि उगवता निःशेष । निशा सरे प्रकटे प्रकाश ।
तैसा उद्धरला राक्षस । स्तवन करी तयाचे ॥ ३२ ॥
म्हणे गुरुवर्या ऐक पूर्ण । मी तव दर्शने झालो पावन ।
तुजसी करिता संभाषण । वाटते पावेन शिवपदा ॥ ३३ ॥
मज सहस्रजन्मीचे झाले ज्ञान । परी पंचवीस जन्मांपासून ।
पापे घडली जी दारुण । ती अनुक्रमे सांगतो ॥ ३४ ॥
पूर्वी मी राजा दुर्जय । यौवनमदे अति निर्दय ।
परम दुराचारी होय । ब्राह्मण प्रजा पीडीत ॥ ३५ ॥
प्रजेसी नित्य करी मार । आवडे तैसा विचरे स्वेच्छाचार ।
वेद पुराण शास्त्र । कैसे आहे मी नेणे ॥ ३६ ॥
स्वप्नीही नेणे कदा धर्म । ब्रह्महत्यादि पापे केली परम ।
नारी अपूर्व आणून उत्तम । नित्य नूतन भोगी मी ॥ ३७ ॥
ऐशा स्त्रिया असंख्य भोगून । बंदी घालून केले रक्षण ।
सर्व देश धुंडोन । स्त्रिया नूतन आणवी ॥ ३८ ॥
एकदा भोग देऊन । दुसर्‍याने तिचे न पाहे वदन ।
त्या बंदी रडती आक्रंदून । शाप देती मजलागी ॥ ३९ ॥
विप्र पळाले राज्यातून । पट्टणे ग्रामे खेटके जाण ।
इतुकीही धुंडोन । स्त्रिया धरून आणिल्या ॥ ४० ॥
भोगिल्या तीन शते द्विजनारी । चार शते क्षत्रियकुमारी ।
वैश्यस्त्रिया सुंदरी । दहा शते भोगिल्या ॥ ४१ ॥
शूद्रांच्या सहस्र ललना । चांडालनारी चार शते जाणा ।
त्यावरी अपवित्र मांगकन्या । सहस्र एक भोगिल्या ॥ ४२ ॥
चर्मककन्या पाच शत । रजकांच्या चार शते गणित ।
वारांगना असंख्यात । मिती नाही तयाते ॥ ४३ ॥
पांच शते महारिणी । तितक्याच वृषली नितंबिनी ।
यावेगळ्या कोण गणी । इतर वर्ण अष्टादश ॥ ४४ ॥
इतुक्या कामिनी भोगून । तृप्त नव्हे कदा मन ।
नित्य करी मद्यपान । अभक्ष्य तितुके भक्षिले ॥ ४५ ॥
ऐसे भोगिता पापभोग । मज लागला क्षयरोग ।
मृत्यु पावलो सवेग । कृतांतदूत धरोनि नेती ॥ ४६ ॥
यमपुरीचे दुःख अपार । भोगिले म्या अतिदुस्तर ।
तप्त ताम्रभूमि तीवर । मजलागी चालविले ॥ ४७ ॥
लोहस्तंभ तप्त करून । त्यासी नेऊन देवविती आलिंगन ।
माझे घोर कर्म जाणून । असिपत्रवनी हिंडविती ॥ ४८ ॥
कढईत तेल झाले तप्त । त्यात नेऊन बुडवीत ।
तोंडी घालिती नरक मूत्र । पाप बहुत जाणोनि ॥ ४९ ॥
महाक्षार कटुरस आणोनी । मुखी घालिती पासले पाडोनी ।
तीक्ष्ण चंचूचे गृध्र येवोनी । नेत्र फोडिती एकसरे ॥ ५० ॥
कुंभीपाकी घालोनि शिजविती । कर्णी तप्त लोहदंड दडपिती ।
अहा तेथीची जाचणी किती । सांगो आता गुरुवर्या ॥ ५१ ॥
तेथे रक्तकुंड रेतकुंड दारुण । त्यात पचविती कित्येक दिन ।
मांस तोडिती सांडसेकरून । वरी शिंपिती क्षारोदक ॥ ५२ ॥
जिव्हा नासिक आणि कर्ण । तीक्ष्ण शत्रे टाकिती छेदून ।
हस्त पाद खंडून । पोट फोडिती क्रूर शत्रे ॥ ५३ ॥
अंगाचा काढिती भाता । तप्त शस्त्र रोविती माथा ।
शिश्न छेदून गुदद्वारी अवचिता । तप्त अर्गळा घालिती ॥ ५४ ॥
सर्वांगासी टिपर्‍या लावून । सवेच करिती पाशबंधन ।
पृष्ठीकडे वाकवून । चरणी ग्रीवा बांधिती ॥ ५५ ॥
बोटी बोटी सुया रोवून । पाषाणे वृषण करिती चूर्ण ।
हस्तपायी आणून । पाषाणबेडी घालिती ॥ ५६ ॥
सहस्र वर्षे न लगे अंत । ऐशिया नरकी बुडवीत ।
एक येवोनि पाडिती दात । पाश घालिती ग्रीवेसी ॥ ५७ ॥
आपुली विष्ठामूत्र । बळेच भक्षविती यमदूत ।
सवेच अंगाचे तुकडे पाडीत । दोष अमित जाणोनी ॥ ५८ ॥
श्यामशबल श्वान लावून । चरचरा टाकिती फाडून ।
एक शिरास्थी काढिती ओढून । एक मांस उकरिती ॥ ५९ ॥
लोहार्गळा उष्ण तीव्र । पृष्ठी हृदयी करिती मार ।
उखळी घालोनि सत्वर । लोहतप्तमुसळे चेचिती ॥ ६० ॥
तीक्ष्ण औषधीचे रस आणिती । नासिकाद्वारे आत ओतिती ।
सवेचि वृश्चिककूपी टाकिती । बहुत विपत्ती भोगिल्या ॥ ६१ ॥
ज्याचे विष परम दुर्धर । ऐसे अंगास डसविती विखार ।
अग्निशिखा लावोनि सत्वर । हे शरीर भाजिले ॥ ६२ ॥
अंतरिक्ष असिधारे बैसवून । पायी बांधिती जड पाषाण ।
सवेचि पर्वतावरी नेऊन । ढकलूनि देती निर्दयपणे ॥ ६३ ॥
आतडी काढून निश्चिती । ज्याची त्याजकडोन भक्षविती ।
ऊर्ध्व नेवोनि टांगिती । आपटती क्रोधभरे ॥ ६४ ॥
लोहकंटकी उभे करून । करिती इंगळांचे आंथरूण ।
मस्तकी घालूनिया पाषाण । फोडोनि टाकिती मस्तक ॥ ६५ ॥
लोहचणक करूनि तप्त । खा खा म्हणोनि दूत मारीत ।
ओष्ठ धरोनि फाडीत । तप्त सळ्या नाकी खोविती ॥ ६६ ॥
उफराटे टांगून । ग्रीवेसी बांधोनि थोर पाषाण ।
रीस व्याघ्रादिक आणोन । विदारिती त्याहाती ॥ ६७ ॥
गजपदाखाली चूर्ण । करविती तप्तनीरप्राशन ।
अष्टांगे कर्वतून । वेगळाली टाकिती ॥ ६८ ॥
भयानक भूते भेडसाविती । लिंग छेदूनि खा म्हणती ।
सांधे ठायी ठायी मोडिती । तीक्ष्ण शत्रेकरूनिया ॥ ६९ ॥
भूमीत रोवोनिया शरीर । करिती बहुत शरमार ।
सवेचि शूळ परम तीव्र । त्यावरी पालथे घालिती ॥ ७० ॥
वरी मारिती मुसळघाये । मग पाषाण बांधोनि लवलाहे ।
नरकवापीत टाकिती पाहे । अंत न लागे उतरता ॥ ७१ ॥
काचा शिसे यांचा रस करून । बळेचि करविती प्राशन ।
तेथे जात नाही कदा प्राण । यातना दारुण भोगिता ॥ ७२ ॥
ऐशा तीन सहस्र वर्षेपर्यंत । नरकयातना भोगिल्या बहुत ।
त्यावरी मज ढकलोनि देत । व्याघ्रजन्म पावलो ॥ ७३ ॥
दुसरे जन्मी झालो अजगर । तिसरे जन्मी वृक भयंकर ।
चौथे जन्मी सूकर । सरडा झालो पाचवा ॥ ७४ ॥
सहावे जन्मी सारमेय सबळ । सातवे जन्मी शृगाल ।
आठव्याने गवय विशाळ । गुरुवर्या मी झालो ॥ ७५ ॥
नववे जन्मी मर्कट प्रसिद्ध । दहावे जन्मी झालो गर्दभ निषिद्ध ।
त्यावरी नकुळ मग वायस विविध । तेरावे जन्मी बक झालो ॥७६॥
चौदावे जन्मी वनकुक्कुट । त्यावरी गीध झालो पापिष्ठ ।
मग मार्जारयोनी दुष्ट । मंडूक त्यावरी जाण पा ॥ ७७ ॥
अठरावे जन्मी झालो कूर्म । त्यावरी मत्स्य झालो दुर्गम ।
सवेचि पावलो मूषकजन्म । उलूक त्यावरी झालो मी ॥ ७८ ॥
बाविसावे जन्मी वनद्विरद । त्यावरी उष्ट्रजन्म प्रसिद्ध ।
मग दुरात्मा निषाद । आता राक्षस जन्मलो ॥ ७९ ॥
सहस्रजन्मींचे ज्ञान । झाले स्वामी मज पूर्ण ।
तव दर्शनाच्या प्रतापेकरून । पावन झालो स्वामिया ॥ ८० ॥
गंगास्नाने जळे पाप । अत्रिनंदन हरी ताप ।
सुरतरु दैन्य अमूप । हरीत दर्शनेकरूनिया ॥ ८१ ॥
पाप ताप आणि दैन्य । संतसमागमे जाय जळून ।
यावरी वामदेव योगींद्र वचन । बोलता झाला तेधवा ॥ ८२ ॥
एक विप्र होता महाअमंगळ । शूद्रस्त्रियेसी रतला बहुत काल ।
तिच्या भ्रतारे साधूनि वेळ । जिवे मारिले द्विजाते ॥ ८३ ॥
ग्रामाबाहेर टाकिले प्रेत । कोणी संस्कार न करीत ।
तो यमदूती नेला मारीत । जाच बहुत भोगीतसे ॥ ८४ ॥
इकडे शिवसदन उत्तम । त्यापुढे पडिले असे भस्म ।
महाशिवरात्रिदिवशी सप्रेम । भक्त पूजना बैसले ॥ ८५ ॥
त्या भस्मात श्वान सवेग । येऊनि बैसले पाहे शिवलिंग ।
भस्मचर्चित त्याचे अंग । जात मग त्वरेने ॥ ८६ ॥
पडिले होते विप्रप्रेत । त्यावरी गेले अकस्मात ।
कुणपास भस्म लागत । पापरहित झाला तो ॥ ८७ ॥
तो यमदूती नरकातूनि काढिला । शिवदूती विमानी वाहिला ।
कैलासासी जावोनि राहिला । संहारिला पापसमूह ॥ ८८ ॥
ऐसे हे पवित्र शिवभूषण । त्याचे न वर्णवे महिमान ।
राक्षस पुसे कर जोडून । भस्ममहिमा सांगा कैसा ॥ ८९ ॥
भस्म कोणते उत्तम । शिवभक्ती लावावे कैसा नेम ।
यावरी वामदेव उत्तम । चरित्र सांगे शिवाचे ॥ ९० ॥
मंदरगिरी परम पवित्र । उंच योजने अकरा सहस्र ।
त्यावरी एकदा त्रिनेत्र । देवांसहित पातला ॥ ९१ ॥
यक्षगण गंधर्व किन्नर । चारण पिशाच गुह्यक समग्र ।
देव उपदेव पवित्र । महेशा वेधून बैसले ॥ ९२ ॥
मरुद्गण पितृगण समस्त । एकादश रुद्र द्वादशादित्य ।
अष्ट वसु अष्ट भैरव सत्य । अष्ट दिक्पाळ पातले ॥ ९३ ॥
अठ्याऐंशी सहस्र ऋषीश्वर । साठ सहस्र वालखिल्य ब्रह्मपुत्र ।
पाताळनाग पृथ्वीचे नृपवर । शंकरा वेधूनि बैसले ॥ ९४ ॥
विष्णु विधि पुरंदर । शिवध्यान पाहती समग्र ।
भूतांचे मेळे अपार । मंदराचळी मिळाले ॥ ९५ ॥
सिंधुरवदन बीरभद्रकुमार । साठ कोटि गण समग्र ।
पुढे विराजे नंदिकेश्वर । दूसरा मांदार शुभ्र दिसे ॥ ९६ ॥
तेथे आले सनत्कुमार । साष्टांग करूनि नमस्कार ।
स्तवन करूनि अपार । विभूतिधारणविधि पुसती ॥ ९७ ॥
यावरी बोले जाश्वनीळ । विभूति जाणा तेचि निर्मळ ।
शुद्ध करूनि गोमयगोळ । मृत्तिकाकणविरहित ॥ ९८ ॥
ते वाळवूनि उत्तम । मग करावे त्यांचे भस्म ।
शुद्ध विभूति मज परम । शिवगायत्रीने मंत्रिजे ॥ ९९ ॥
आधी अंगुष्ठे लाविजे ऊर्ध्व । मग मस्तकाभोवते वेष्टिजे शुद्ध ।
तर्जनी न लाविजे निषिद्ध । कनिष्ठिका वेगळी करावी | ॥ १०० ॥
दो बोटांनी लाविजे भाळी । अंगुष्ठे मध्यरेखा तेजागळी ।
ऐसे त्रिपुंड्रधारण चंद्रमौळी । सनत्कुमारा सांगत ॥ १०१ ॥
तर्जनी न लाविता सर्वांगी विभूति । त्रीबोटी लाविजे निश्चिती ।
येणे महत्पापे भस्म होती । शिवभूषणप्रसादे ॥ १०२ ॥
अगम्यागम सुरापान । ब्रह्महत्या गोहत्या अभक्ष्यभक्षण ।
महत्पापांचे पर्वत जाण । भस्मचर्चने भस्म होती ॥ १०३ ॥
ऐसा भस्माचा महिमा वामदेव । ब्रह्मराक्षसा सांगे सर्व ।
विमान आले अपूर्व । दिव्यरूप असुर झाला ॥ १०४ ॥
कैलासाप्रती जाऊन । राहिला शिवरूप होऊन ।
वामदेव पृथ्वीपर्यटन । स्वेच्छे करीत चालिला ॥ १०५ ॥
सत्संगाचा महिमा थोर । वामदेवासंगे तरला असुर ।
भस्मलेपने भाळनेत्र । सदा सुप्रसन्न भक्तांसी ॥ १०६ ॥
मंत्र तीर्थ द्विज देव । गुरु यज्ञ ज्योतिषी औषधी सर्व ।
येथे जैसा धरिती भाव । सिद्धि तैसी तयांसी ॥ १०७ ॥
पांचाळदेशी नृपनाथ । नाम जयाचे सिंहकेत ।
जैसा शक्रनंदन की तृतीय सुत । पृथादेवीचा पुरुषार्थी ॥ १०८ ॥
मृगयेस गेला तो भूपाळ । मागे चालत धुरंधर दळ ।
शबरांचेही मेळ । बहुसाल निघती तयासवे ॥ १०९ ॥
वनोवनी हिंडता भूपाळक । शबर एक परम भाविक ।
भग्न शिवालय एक । गेला त्यात निषाद तो ॥ ११० ॥
उन्मळोनी पडले दिव्य लिंग । पंचसूत्री रमणीय अभंग ।
सिंहकेतरायाते सवेग । दाविता झाला तेधवा ॥ १११ ॥
राजा म्हणे लिंग चांगले । परी पाहिजे भावे पूजिले ।
उगेचि देवार्चन मांडिले । दंभेकरूनि लौकिकी ॥ ११२ ॥
लौकिकी मिरवावया थोरपण । प्रतिमा ठेविल्या सोज्वळ करून ।
जेवी कासारे मांडिले दुकान । प्रतिमाविक्रय करावया ॥ ११३ ॥
ब्राह्मणवेष घेवोनि शुद्ध । यात्रेत हिंडती जैसे मैंद ।
की मार्गघ्न वाटेत साधुसिद्ध । वेष धरूनि बैसले ॥ ११४ ॥
काळनेमी साधुवेष धरून । वाटेत बैसला करावया विघ्न ।
एवं भावेवीण देवतार्चन । व्यर्थ काय दांभिक ॥ ११५ ॥
शबरासी म्हणे नृपसत्तम । तुज हे लिंग सापडले उत्तम ।
निषाद म्हणे पूजन क्रम । कैसा आहे सांग पा ॥ ११६ ॥
विनोदे बोले नृपवर । पूजेचे आहेत बहुत प्रकार ।
परी चिताभस्म पवित्र । नित्य नूतन आणावे ॥ ११७ ॥
चिताभस्मावीण । नैवेद्य करू नये समर्पण ।
हेचि मुख्य वर्म जाण । शैवलक्षण निष्ठेचे ॥ ११८ ॥
नृपवचन मानूनि यथार्थ । शबर लिंग घरा आणीत ।
शबरीस सांगे वृत्तान्त । हर्षभरित ते झाली ॥ ११९ ॥
सुमुहूर्ते शिवलिंग स्थापून । दोघे पूजिती एकनिष्ठेकरून ।
चिताभस्म नित्य नूतन । आणिती मेळवून साक्षेपे ॥ १२० ॥
एकार्ती होताचि सुंदरी । नैवेद्या आणीत झडकरी ।
उभयतां जोडल्या करी । शिवस्तवनी सादर ॥ १२१ ॥
ऐसे नित्य करिता पूजन । लोटले कित्येक दिन ।
त्यांची निष्ठा पहावया पूर्ण । केले नवल पंचवदने ॥ १२२ ॥
ऐसे एकदा घडोनि आले । चिताभस्म कोठे न मिळे ।
शबरे बहुत शोधिले । अपार क्रमिले भूमंडळ ॥ १२३ ॥
परतोनि सदनासी येत । शबरीस सांगे वृत्तान्त ।
तेही झाली चिंताक्रांत । म्हणे पूजन केवी होय ॥ १२४ ॥
केले शिवपूजन उत्तम । परी न मिळता चिताभस्म ।
तो शबर भक्तराज परम । नैवेद्य शिवासी अर्पिना ॥ १२५ ॥
शिवदीक्षा परम कठीण । निष्ठा पाहे उमारमण ।
शबरी म्हणे प्रियालागून । मी आपुले भस्म करिते आता ॥ १२६ ॥
पाकसदनी बैसोन । लावोनि घेते आता अग्न ।
ते चिताभस्म चर्चेन । सांबपूजन करावे ॥ १२७ ॥
मग शुचिर्भूत होवोनि शबरी । शिवध्यान स्मरण करी ।
अग्नि लावोनि झडकरी । भस्म करी कलेवर ॥ १२८ ॥
शबर घेवोन ते भस्म । चर्ची सदाशिवासी सप्रेम ।
परी नैवेद्य आणावया उत्तम । दुसरे कोणी नसेचि ॥ १२९ ॥
भोळा चक्रवर्ती उदार । तारावया धैर्य पाहे शंकर ।
आसन घालोनि शबर । परम सादर शिवार्चनी ॥ १३० ॥
शबरी उत्तम पाक करून । नित्य येत नैवेद्य घेवोन ।
शबर एकार्ती करोन । पूर्वाभ्यासे बोलावीत ॥ १३१ ॥
एकार्ती होताचि सदाशिवा । त्रुटी न वाजता नैवेद्य दावावा ।
विलंब होता महादेवा । क्षोभ हो अत्यंत पै होय ॥ १३२ ॥
सर्व अन्याय क्षमा करी शंकर । परी नैवेद्यासी होता उशीर ।
क्षोभोनि जातो श्रीशंकर । उशीर अणुमात्र सोसेना ॥ १३३ ॥
शबर आनंदमय शिवार्चनी । स्त्रियेने शरीर जाळिले हे नाठवे मनी
म्हणे ललने नैवेद्य आणी । तव पाठीसी उभी घेवोनिया ॥ १३४ ॥
रंभा उर्वशी मेनका सुंदरी । त्याहनि दिव्यरूप झाली शबरी ।
चतुर्विध नैवेद्य करी । देत पतीच्या तेधवा ॥ १३५ ॥
नैवेद्य अर्पूनि शबर । पूजा झाली षोडशोपचार ।
दोघे जोडोनिया कर । स्तवन करिती शिवाचे ॥ १३६ ॥
जय जय अनंत ब्रह्मांडनायका । जय जय शिव मायाचक्रचालका ।
दुर्जनदमना मदनांतका । भवहारका भवानीपते ॥ १३७ ॥
पूजन झाले संपूर्ण । शबर पाहे स्त्री विलोकून ।
अलंकारमंडित सद्भुण । आपणही शिवरूप जाहला ॥ १३८ ॥
एक नीलकंठ वेगळा करून । शिवभक्त शिवसमान ।
तव आले दिव्य विमान । वाद्ये अपार वाजती ॥ १३९ ॥
येत दिव्य सुमनांचे परिमळ । आश्चर्य करी सिंहकेत नृपाळ ।
विमानी बैसवूनि तत्काळ । शिवपद पावली दोघेही ॥ १४० ॥
राव म्हणे विनोदेकरून । म्या सांगितले चिताभस्मपूजन ।
परी धन्य शबराचे निर्वाण । उद्धरोनि गेला कैलासा ॥ १४१ ॥
धन्य ते शबरी कामिनी । देह समर्पिला शिवार्चनी ।
एवं एकनिष्ठा देखिल्यावाचोनी । पिनाकपाणी प्रसन्न नव्हे | ॥ १४२ ॥
सिंहाकेतासी लागला तोचि छंद । सर्वदा शिवभजनाचा वेध ।
शिवलीलामृत प्रसिद्ध । श्रवण करी सर्वदा ॥ १४३ ॥
शिवरात्रि प्रदोष सोमवार । व्रते आचरे प्रीती नृपवर ।
शिवप्रीत्यर्थ उदार । धने वाटी सत्पात्री ॥ १४४ ॥
ऐसे करिता शिवभजन । सिंहकेत शिवरूप होवोन ।
शिवपदी राहिला जावोन । धन्य भजन निष्ठेचे ॥ १४५ ॥
शिवलीलामृतमंडपी सुरवाडली । चढत जात श्रीधरवाग्वल्ली ।
अहळबहळ पसरली । ब्रह्मानंदेकरूनिया ॥ १४६ ॥
ते छाया सघन अत्यंत । तेथे बैसोत शिवभक्त ।
प्रेमद्राक्षफळे पक्क बहुत । सदा सेवोत आदरे ॥ १४७ ॥
श्रीधरवरदा ब्रह्मानंदा । मृडानीहृदयाब्जमिलिंदा ।
कैवल्यपददायक अभेदा । लीला अगाध बोलवी पुढे ॥ १४८ ॥
शिवलीलामृत ग्रंथ प्रचंड । स्कंदपुराण ब्रह्मोत्तरखंड ।
परिसोत सज्जन अखंड । नवमाध्याय गोड हा ॥ १४९ ॥
॥ श्रीसांबसदाशिवार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥