समश्लोकी श्रीमद्‌भागवत महापुराण

स्कंध १० वा - अध्याय ३५ वा

युगुलगीत -

[ Right click to 'save audio as' for downloading Audio ]

( अनुष्टुप् )
श्रीशुकदेव सांगतात -
गाईंना चारण्या रोज वनात कृष्ण जाय तैं ।
गोपिंचे मनही जायी गात त्या हरिच्या लिला ॥ १ ॥
( स्वागता )
गोपिका आपसात म्हणतात -
वामस्कंधि हरि टेकवि गाल
     भुवई उडवी वंशिस छिद्रा ।
बोट चाळवितसे मऊ ऐसे
     सिद्धपत्‍नि गगनी जमती त्या ॥ २ ॥
पाहता पतिसि लाजुनि जाती
     काम विंधि विवशोनिहि जाती ।
गाठ ती सुटत वस्त्रहि जाई
     ना मनास कळते रत होता ॥ ३ ॥
पाहि हा अतिव सुंदर आहे
     हासता चमकती मणि सारे ।
श्याम मेघि बिजली जणु थांबे
     चेतिण्या सजिव वंशिस फुंकी ॥ ४ ॥
नाद ऐकुनि पशू जमती तै
     घास राहि मुखि चावुनि घ्याया ।
राहति स्थिरचि जै पुतळे ते
     बासुरी तशिच मोहवि जीवा ॥ ५ ॥
बांधितो शिरि पिसे मयुराची
     अंगि पुष्प अन पर्णहि खोची ।
गायि हाकरित तैं रुकती त्या
     थांबतेहि जळ तैं यमुनेचे ॥ ६ ॥
श्री हरीच वळिता भुज कांपे
     प्रेम हो बहुत ते मन कांपे ।
हातही विवश होवुनि थांबे
     प्रेमवेग बहु होवुनि राही ॥ ७ ॥
देवता हरिचि कीर्तिच गाती
     गान गाति हरिचे तयि गोप ।
नाम घेउनि जिवा हरि बाहे
     वृक्ष ते लवुनि त्या नमिती की ॥ ८ ॥
वेलि सूचविति स्वै अभिविष्णु
     फूल फूल हसते मन दावी ।
घोसते फळ फुले वदती ते
     सर्व ते मधुरची गमते की ॥ ९ ॥
सौंदर्य जगिचिये हरिश्रेष्ठ
     सावळ्यास उटि ती विलसे की ।
कंठि लांब रुळते वनमाळा
     तुलसीदल तयी बहु गंधी ॥ १० ॥
वाजवी मुरलि तै खग हर्षे
     राहिना मनहि ते मग त्यांचे ।
नेत्रचि मिटविती रमती ते
     कृष्ण हा परम हंसचि वाटे ॥ ११ ॥
कुंडला परि धरी हरि पुष्पे
     मोहवी जगत वंशिस फुंकी ।
विश्वची कवळितो रव तैसा
     मेघनाद नच हो अपराधी ॥ १२ ॥
मेघ छत्र धरिती हरिसी की
     जीवना हरिस भेटचि देती ।
वर्षती हळु तेहि तुषारे
     देवता लपुनि पुष्प वहाती ॥ १३ ॥
येश्वदे चतुर खेळचि खेळे
     प्रीय लाल सकला तव कान्हा ।
बासुरी न शिकला तरि गातो
     गातसे ऋषभ आदि हि नादा ॥ १४ ॥
नच हरादिसी जो कळतो तो
     मन न राहि करि गे अपुलीया ।
शिर झुके हरिचिया पुढती हे
     हरिच हो मनहि राहि न शुद्धी ॥ १५ ॥
व्रजभूमि क्षत गोक्षुरि पीडे
     गजगती धरुनिया हरि चाले ।
करि तदा धरुनि वंशिस फुंकी
     रव अम्हा बहुहि गुंजवि नित्य ॥ १६ ॥
हलुहि ना शकतो जड जैसे
     ना कळे सुटत हे कच केंव्हा ।
ना ठरे मनहि यातनु ठायी
     वसन हे गळति या पृथिवीसी ॥ १७ ॥
तुलसि माल प्रियो हरिसी ती
     तैचि त्या असति त्यागळिं कैक ।
हरि गिणी मणि मोजुनि गायी
     कर ठिवी जवळिच्या सखयासी ॥ १८ ॥
हरि जधी रवफुकी तै वंशी
     हरिणीही मनच त्या पदि देती ।
घरि असोनि मन तो हरि कृष्ण
     पळतसो वनिच आम्हि न येतो ॥ १९ ॥
येश्वदा करिच कौतुक भाग्ये
     लाडका हरि असे सुकुमार ।
प्रेमिका हरतर्‍हे सुखवी तो
     गोपाबाळिं यमुनी तटि खेळे ॥ २० ॥
वायु तो मलयगंधित वाहे
     सेवितो हरिसि या बहु लाला ।
देव गाति जणु भाटचि याचे
     भेटि अर्पुनिहि तोषिति कृष्णा ॥ २१ ॥
गायिसी करितसे बहु प्रेम
     तैचि हा गिरिधरी उचलोनी ।
येतसे बघ प्रिये हरि आता
     शंकरादि करिती नमने त्यां ॥ २२ ॥
पातलाचि हरि हा बघ माळां
     धूळती उडतसे बघ कैसी ।
चंद्रची हरि जसा थकता ही
     कामना करिल तो बघ पूर्ण ॥ २३ ॥
नयन ते बघ की मद तेथे
     सुचवितोचि जणू आपणा तो ।
बघ कपोल हरिचे किति छान
     फळ गाबुळि ते की जणु ओठ ॥ २४ ॥
यदुपती मदन तो हरि येतो
     गज जसा चलतसे निशि वेळी ।
मुदित हास्य करी हरि येता
     जणु शशी उगवला बघ आम्हा ॥ २५ ॥
श्रीशुकदेव सांगतात -
अशा व्रजस्त्रिया राजा ! कृष्णलीलाच गात त्या ।
कृष्णरूप अशा झाल्या वनात हरि जाय तै ।
हरिचे गुण गाण्यात तयांचा दिन जातसे ॥ २६ ॥

॥ इति श्रीमद्‌भागवती महापुराणी पारमहंसी संहिता ।
विष्णुदास वसिष्ठ समश्लोकी मराठी रूपांतर पस्तिसावा अध्याय हा ॥
हरिः ॐ तत्सत् श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥

GO TOP